ΠΕΛΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023 🌟 Ανακάλυψε Μοναδικά σχέδια στις καλύτερες τιμές!

Σε «Κόλαση» μετατρέπουν τη δουλειά και τη ζωή των εργαζομένων οι νέες ανατροπές στα εργασιακά που σε αγαστή συνεργασία κυβέρνηση(ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), τρόικα (ΕΕ, ΕΚΤ,ΔΝΤ) και κεφάλαιο συμφώνησαν και προωθούν σε εφαρμογή. Ένα- ένα τα μέτρα και όλα μαζί συνιστούν νέο βάρβαρο χτύπημα στην εργατική τάξη, πολύ περισσότερο που έρχονται να προστεθούν σε όλες τις προηγούμενες ανατροπές, ιδιαίτερα αυτές που επιβλήθηκαν τα δύο τελευταία χρόνια.
Γι' αυτό είναι τουλάχιστον βάναυση πρόκληση στη νοημοσύνη των εργαζομένων το σκηνικό που στήθηκε τις προηγούμενες μέρες περί «σκληρών διαπραγματεύσεων» της συγκυβέρνησης, που μάλιστα πέτυχε να «σώσει» δικαιώματα και να αποτρέψει τα χειρότερα. Γιατί τα χειρότερα είναι εδώ. Ετοιμάζονται για προώθηση στη Βουλή και το δηλητήριο που ποτίζει όλους τους εργάτες δε γίνεται ροδόνερο με όση προπαγανδιστική χρυσόσκονη και να το πασπαλίσουν οι κυβερνητικοί και τα φερέφωνά τους στα ΜΜΕ. Τα σύγχρονα Νταχάου δεν μπορούν να μπογιατιστούν όσους Γκέμπελς και αν επιστρατεύσουν.
Για παράδειγμα προωθούν μέτρα για να απολύουν ανεμπόδιστα αναζητώντας φτηνότερους εργάτες. Για το ζήτημα των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης που τόσο ντόρο σήκωσε η κυβέρνηση η αλήθεια είναι ότι εκ νέου, για δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια, μειώνεται το ύψος της μέσα από τη μείωση του χρόνου προειδοποίησης. Έτσι, από τους 6 μήνες (μάξιμουμ) το διάστημα προειδοποίησης μειώνεται στους 3 - 4 μήνες, και για λιγότερα από 20 χρόνια εργασίας στον ίδιο εργοδότη το διάστημα προειδοποίησης μειώνεται και αυτό αντίστοιχα. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι ο συντριπτικός αριθμός απολύσεων - εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων - θα γίνεται με προειδοποίηση και άρα οι επιχειρήσεις θα δίνουν τη μισή αποζημίωση από αυτή που δίνεται χωρίς προειδοποίηση. Έτσι, το μέγιστο ποσό αποζημίωσης δε θα ξεπερνά τους 12 τακτικούς μισθούς, όπως ορίζει ο σχετικός νόμος, αντί για 24 μισθούς, που δίνεται χωρίς προειδοποίηση. Κατά συνέπεια η δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση που έκανε η κυβέρνηση είναι μια μπλόφα. Στερείται περιεχομένου, αφού οι εργοδότες έχοντας στη δούλεψή τους έναν εργαζόμενο 20, 25 και 30 χρόνια θα προγραμματίζουν την απόλυσή του έγκαιρα ώστε να κόβουν στη μέση την αποζημίωση. Εννοείται ότι η απόλυση με προειδοποίηση γίνεται ακόμα πιο εύκολη για τους εργαζόμενους που έχουν λιγότερα χρόνια εργασίας. Αλλά και για εκείνες ακόμα τις ελάχιστες περιπτώσεις που κάτι τέτοιο δε γίνει, η κυβέρνηση συμφώνησε να υπάρξει μείωση της αποζημίωσης για τους εργαζόμενους που έχουν άνω των 16 ετών προϋπηρεσία στον ίδιο εργοδότη, η αποζημίωση να μη δίνεται σε ολόκληρο το μισθό, αλλά να τίθεται πλαφόν στα 1.800 έως 2.000 ευρώ.
Παράλληλα, γίνεται ένας τεχνητός διαχωρισμός σε «παλιούς» και «νέους» εργαζόμενους σε σχέση με την αποζημίωση, καθώς, σύμφωνα με πληροφορίες, από την ψήφιση της σχετικής διάταξης δε θα υπάρχει χρονική «ωρίμανση» για όσους έχουν λιγότερα από 16 χρόνια προϋπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη, αλλά ο χρόνος προϋπηρεσίας «παγώνει». Έτσι, όταν ο εργαζόμενος αυτός απολυθεί στο μέλλον, χωρίς προειδοποίηση, ακόμα και αν έχει συμπληρώσει 20 και 25 χρόνια προϋπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη, η αποζημίωσή του δε θα ξεπερνά τους 12 τακτικούς μισθούς. Συνολικά η μείωση των αποζημιώσεων γίνεται ακόμα πιο επώδυνη με δεδομένη την κατακόρυφη συρρίκνωση και των μισθών. Στην πραγματικότητα, οι νέες αυτές παρεμβάσεις προϊδεάζουν για σχέδιο οριστικής κατάργησης των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης.
Η μείωση των αποζημιώσεων δε μειώνει μόνο το «κόστος» για τον εργοδότη, και κατ' αναλογία δεν αυξάνει μόνο τα κέρδη του, ταυτόχρονα ανοίγει διάπλατα το δρόμο για μαζικές απολύσεις, αφού παραμερίζει κάθε εμπόδιο που έμπαινε πριν. Αποδεικνύεται και εδώ η υποκρισία των κυβερνώντων που δήθεν ανησυχούν για την αύξηση της ανεργίας και του αριθμού των ανέργων, τη στιγμή που οι ίδιοι πυροδοτούν τις απολύσεις. Το κυριότερο όμως ζήτημα που λύνουν υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών είναι η εύκολη και γρήγορη ανακύκλωση του εργατικού δυναμικού, δηλαδή να απολύουν εργάτες που έχουν πολλά χρόνια στη δουλειά, με μεγάλους μισθούς και να προσλαμβάνουν εργάτες νέους με τους μισθούς εξαθλίωσης, των 400 και 500 ευρώ.
    Ο εργοδότης έχει λυμένα τα χέρια του από οποιονδήποτε περιορισμό και εργατικό δικαίωμα, η ασυδοσία του κεφαλαίου αποκτά και νομική υπόσταση. Και αυτή η μετάλλαξη στο πρότυπο εργασίας, απόρροια αγώνων της εργατικής τάξης για δεκαετίες και του συσχετισμού δύναμης, η αποψίλωση κάθε έννοιας σχετικής προστασίας για τον εργαζόμενο είναι ένας ακόμα στρατηγικός στόχος του κεφαλαίου και αυτό το στόχο υπηρετούν κυβέρνηση και τρόικα.
Την ίδια σκοπιμότητα εξυπηρετούν και οι ανατροπές στην Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, στην οποία μπαίνει ταφόπλακα. Η κατάργησή της είναι θέμα χρόνου και οι όποιοι ελιγμοί έχουν να κάνουν με την επιλογή από την κυβέρνηση του κατάλληλου χρόνου. Πάντως, με τα μέχρι τώρα δεδομένα, μέσα από το νέο μηχανισμό διαμόρφωσης του κατώτερου μισθού που θα νομοθετήσει η κυβέρνηση, η Εθνική Σύμβαση γίνεται υπόθεση αυστηρά κρατική και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις καρατομούνται. Με την περικοπή του επιδόματος γάμου, το προσωρινό «πάγωμα» των τριετιών που σε εύθετο χρόνο θα γίνει κατάργηση και την αποψίλωση από κάθε άλλο εργατικό δικαίωμα που κατοχυρώνεται σε αυτή (άδειες κ.λπ.) διαμορφώνεται ένα νέο εργατικό τοπίο, στο οποίο μια ολόκληρη γενιά της εργατικής τάξης θα μπαίνει στη δουλειά με 586 ευρώ μεικτά και με αυτά θα πορεύεται για πολλά χρόνια.
Η παρέμβαση και στον ημερήσιο χρόνο εργασίας, η μετατροπή της 5ήμερης εργασίας σε 6ήμερη σε όλους τους κλάδους και η κατανομή του εργάσιμου χρόνου μέσα στη βδομάδα σύμφωνα με τις ανάγκες της επιχείρησης δίνουν τη χαριστική βολή και στο 8ωρο, 5ήμερο, 40ωρο που γνωρίσαμε, εξασφαλίζουν πρόσθετα κέρδη για τις επιχειρήσεις με την απαλλαγή τους από κάθε προσαύξηση - λόγω υπερωρίας - στις αμοιβές. Αυξάνεται δηλαδή η απλήρωτη δουλειά. Αυτό εξυπηρετεί και η εφαρμογή της σχετικής ευρωενωσιακής οδηγίας που μειώνει στις 11 ώρες από 12 το χρόνο που μπορεί να μεσολαβήσει ανάμεσα σε δύο βάρδιες και που μπορεί να φτάνει τον ημερήσιο εργάσιμο χρόνο μέχρι 13 ώρες. Βίαια κυβέρνηση και τρόικα «κόβουν» και «ράβουν» τον ημερήσιο χρόνο στα μέτρα του κεφαλαίου, αδιαφορώντας για την υγεία των εργαζομένων, την κοινωνική και οικογενειακή τους ζωή, ενώ η αύξηση της απλήρωτης δουλειάς αυξάνει τα κέρδη.
Με μια κουβέντα, βήμα βήμα οργανώνουν καθεστώς σύγχρονης δουλείας, όπου η εργατική τάξη θα δουλεύει όσες ώρες και όπως συμφέρει την επιχείρηση, αυτή μονομερώς θα καθορίζει τους μισθούς και θα απολύει τους εργάτες ανά πάσα στιγμή. Το μέγεθος και το βάθος της επίθεσης, που εκδηλώνεται στη βάση του ξεσπάσματος και εξάπλωσης της καπιταλιστικής κρίσης, δείχνουν επίσης ότι τα μέτρα, που έτσι και αλλιώς ήταν σχεδιασμένα σε προηγούμενο χρόνο και γι' αυτό περιγράφονταν σε πλήθος ντοκουμέντων της ΕΕ, δεν είναι προσωρινά και δεν επιβάλλονται μόνο για το σήμερα.
Κυρίως αποβλέπουν στο μέλλον. Εξυπηρετούν τη βαθύτερη ανάγκη του κεφαλαίου, ντόπιων και ξένων μονοπωλίων να ξαναβρούν γρήγορα το βηματισμό τους, όταν επέλθει η στιγμή της ανάκαμψης, και στην πλάτη της εργατικής τάξης να κερδίσουν το χαμένο έδαφος έναντι των ανταγωνιστών τους. Στα ερείπια της ζωής των εργαζομένων φιλοδοξούν να στήσουν τους νέους ουρανοξύστες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους.  
Να γιατί η πάλη της εργατικής τάξης δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο ενάντια στα συγκεκριμένα μέτρα και στους φορείς της (κυβέρνηση, κόμματα, τρόικα που προτείνουν διάφοροι ψευτοεπαναστάτες) αλλά να κατευθύνεται στην ίδια την ύπαρξη και τη δράση των μονοπωλίων. Χωρίς μια τέτοια δράση ενάντια στα μονοπώλια, χωρίς μέτωπο στο ίδιο το καθεστώς της σύγχρονης μισθωτής σκλαβιάς, οι προσπάθειες των εργαζομένων και των συνδικάτων θα είναι έτσι και αλλιώς ημιτελείς, θα είναι καταδικασμένες, όπως ακριβώς του αρχαίου ήρωα, του Σίσυφου. Σε αυτό το μαρτύριο πρέπει να δώσει τέλος το σύγχρονο προλεταριάτο, τα άλλα λαϊκά στρώματα, γκρεμίζοντας εκ βάθρων την εξουσία των μονοπωλίων.