ΠΕΛΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023 🌟 Ανακάλυψε Μοναδικά σχέδια στις καλύτερες τιμές!

Γράφει ο Θάνος Αθανασιάδης 

Σύμφωνα με την πέμπτη αρίθμηση του άρθρου 21 του Ελληνικού ισχύοντος Συντάγματος "Ο σχεδιασμός και η εφαρμογή δημογραφικής πολιτικής αποτελεί υποχρέωση του Κράτους".

Τούτο σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι εδώ δεν είναι Κίνα, ώστε να προστατεύεται με νόμο η αντικειμενική δυνατότητα - αδυναμία του Κράτους να χωρέσει και να ταΐσει τους πολίτες της, με βάση ένα μέτρο καταπίεσης των γενετησίων ενστίκτων. Κι όσο κι αν οι συμπαθείς Κινέζοι είναι συμπαθείς, και πολλοί είναι και δεν είμαστε εμείς, ούτε οποιοσδήποτε άλλος πλην των Κινέζων, που θα τους πει τι να κάνουν με τη δημογραφική τους πολιτική. Ένα ιμπεριαλιστικό κράτος θα έλεγε "κάντε κι άλλα παιδιά, να την πέσουμε στους δίπλα". Η Κίνα επέλεξε να αυτοπεριοριστεί, για να αποφύγει τις υποχρεωτικές αιματοχυσίες.

Το Ελληνικό Σύνταγμα και η από αυτό ορμώμενη δημογραφική πολιτική παραγγέλλει μάλλον - επαφιέμενη και στον πατριωτισμό των Ελλήνων - τη δημογραφική ανάπτυξη: Έως και πρόσφατα ο πολύτεκνος απολάμβανε προνομίων, τα οποία πάντως ελάχιστα μόνο λειτουργούσαν ως αντίβαρο στα ουσιαστικά προβλήματα που μπορούν και πρέπει να αντιμετωπιστούν από το ζευγάρι που παρέδιδε τους 4 και 5 και 6 απογόνους του στο στίβο της βιοπάλης. Το κοινωνικό όφελος πάντως τεράστιο: Οι δυο που έρχονται εις γάμου κοινωνίαν και παραδίδουν δύο απογόνους, έμμεσα απέχουν των κοινωνικών τους καθηκόντων, αφού δεν μεγενθύνουν το κοινωνικό σώμα, αλλά δίνουν αντικαταστάτες, ενόψει αποχώρησης των ιδίων (ουδείς αθάνατος, πλην του Λαζάρου, κι αυτός δεν περνάει συχνά τελευταία). Κανένας βεβαίως δε μπορεί να κατηγορήσει (εν στενή και εν ευρεία εννοία) τον άτεκνο, τον έχοντα μοναχοπαίδι, ή εμένα που έχω επίσης δύο ;-) αφού η ζωή φέρνει περιορισμούς, για τους οποίους δεν ευθύνεται μόνον η βούληση, αλλά και η αντικειμενική δυνατότητα.

Κλασσική επωδός των νεαρών κοριτσιών στα νιάτα μου ήταν η έκφραση: "σιγά μην κάτσω να γίνω δούλα τους", όσον αφορούσε στην πολυγονία, "σε τι κόσμο να φέρω τα παιδιά μου", όσον αφορούσε στον κίνδυνο επιβίωσης και τη σχετική (τότε) αβεβαιότητα περί τα μελλούμενα. Μέχρι και την 6η Μαΐου του '12 είδα αυτήν την αβεβαιότητα να επεκτείνεται ως το ερώτημα "άντε και το κάναμε, τώρα τι γίνεται;"

Σας διαβεβαιώ ότι, το ποσοστό των ανθρώπων που τελούσαν υπό το κράτος της αβεβαιότητας παρέμενε ανέκαθεν υψηλό, αφού αυτή είναι η ζωή. Μέχρι και όλως πρόσφατα, ο φόβος αυτός ήταν ενδόμυχος, παρακολουθηματικός της ύπαρξης, αλλά πάντοτε διασκεδαζόταν από τον ισχυρότατο συνεκτικό δεσμό της ελληνικής οικογένειας, η οποία ανέκαθεν στήριζε τα μέλη της έως και του βαθμού της εγκληματικής γελοιότητας (τριαντάχρονα μωρά που δε φεύγαν από το σπίτι τους, αφού η μαμά μαγειρεύει καλύτερα, η σύνταξη του μπαμπά στο χέρι και άλλα όμορφα). Καμία ελληνική οικογένεια δεν άφησε μέλη της ανυπεράσπιστα, ανέκαθεν ο πατέρας ζητούσε για λογαριασμό του παιδιού του, αφού ο δικός του πατέρας είχε ζητήσει για τον ίδιο και πάει προς τα πολύ πίσω.

Στη δεκαετία που διακόπηκε από την παράνοια της Ολυμπιάδας του 2004 συνέβησαν αρκετά, ώστε σήμερα να λέμε (και ο μελλοντικός ιστορικός να προσυπογράψει) ότι "τότε άλλαξαν πολλά".

Σήμερα έχει έρθει το χρονικό σημείο μηδέν. Σήμερα η ελληνική οικογένεια δε μπορεί να στηρίξει τα καμάρια της, τα οποία έχουν ως επί το πλείστον γίνει νωθρά, επιλεκτικά, γκρινιάρικα και αδύναμα. Σήμερα τα παιδιά μας δεν παίζουν ξυλίκι με κομμένο μπουκάλι χλωρίνης και ασβεστόπετρες, δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει πετροπόλεμος, η λέξη κωλοφωτιά είναι άγνωστη, δε βλέπουν τις γκομενίτσες με αντικειμενικό σκοπό να τις κουτουπώσουν, αλλά να τις κάνουν παρέα (κι όταν φτάσω να είμαι κι επισήμως πορνόγερος, επιθυμώ να γνωρίζω κι εγώ όλες ανεξαιρέτως τις φίλες των παιδιών μου ;-) Υπάρχουν κοπέλες, τις οποίες ο περήφανος άντρακλας που έκανε μόνο αγόρια, ζηλεύει και καμαρώνει κρυφά (αλλά ζηλεύει πιο πολύ), γιατί το δικό του καμάρι δεν έχει τη δύναμη και την ανταγωνιστικότητα που προσδοκούσε, ώστε να ανταποκριθεί στις ανάγκες των καιρών.

Σήμερα η ελληνική κοινωνία βιώνει το απόλυτο μηδέν από άποψη αισιοδοξίας, στοιχείο ουσιώδες όσο και ο αέρας και το νερό, αφού, ελλείψει αισιοδοξίας, η δύναμη ελαττούται έως του μηδενός. Ακούω φίλους καλούς, ανθρώπους, γενναίους στα νιάτα μας, να μιλούν και διακρίνω τη βοή του πανικού στη χροιά της φωνής τους. Ξέρω τους ανθρώπους αυτούς καλά: Δεν είναι δειλοί, δεν είναι πουλημένοι, έχουν ακόμη δυνάμεις και αντοχές. Δεν είναι όμως αισιόδοξοι, κι αυτό είναι πολύ κακό. Έκαναν επιλογές στη ζωή τους, όλοι κάναμε, τετριμμένες και παραδοσιακές, αυτές τις οποίες οι περισσότεροι έχουμε κάνει: γάμο, δυο παιδιά (είπαμε, ένα ή δύο ή τρία ή τέσσερα, εντάξει;), δυο δουλειές, τη μαμά στο σπίτι να μεγαλώνει εγγόνια, δάνειο στο σπίτι και το αμάξι, όλα δύσκολα - αλλά σχετικά δύσκολα, όχι ακατόρθωτα. Στηρίχθηκαν, όχι από γνώση νομικών, αλλά από εδραία πεποίθηση (και αυτό είναι πιο δύσκολο σαράκι) στην έννοια της προστασίας της οικογένειας, της ελληνικής οικογένειας, εντός παιδιάς δηλαδή.

Ουδέποτε ανέμεναν ότι θα έλθει ποτέ η μέρα που θα αντιμετωπίζονταν - φορολογούνταν αντίστροφα, ΕΠΕΙΔΗ δηλαδή έκαναν παιδιά.

(Ακολουθούν Θεωρίαι Συνομωσίας).

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα, όσο και εν μέρει αποδεδειγμένη, αντίληψη περί τις αέναες κατά την ιστορική διαδρομή του Ελληνισμού απόπειρες άλλων φυλών να καταρρακώσουν την εθνική ταυτότητα. "Βαρετό" θα πουν πολλοί, "μας τα 'παν κι άλλοι". Πράγματι, φαντάζει τουλάχιστον αμετροεπές να ισχυρίζεται ένας λαός - συνοθύλευμα, εξαφανισμένος από τον πολιτικό και ιστορικό χάρτη επί 2.000 και βάλε έτη, μετά την ήττα της τελευταίας ελληνικής πόλης - κράτους από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ότι όλος ο ντουνιάς στρέφεται εναντίον του. Το ίδιο αμετροεπής θα πρέπει να φαντάζει, επομένως, και ο ισχυρισμός ενός άλλου βασανισμένου έθνους, ότι είναι ο περιούσιος λαός. Σήμερα το εβραϊκό κράτος βρίσκεται τοποθετημένο στην ίδια (πάνω - κάτω) θέση, με εκείνη που βρισκόταν πριν από 2.000 και βάλε έτη. Σήμερα τα γερμανικά φύλα βρίσκονται διεσπαρμένα εκεί, όπου άναψαν οι πρόγονοί τους την πρώτη φωτιά και έμαθαν ότι το σκορδοστούμπι κάνει τον πατσά από ρωμαϊκά εντεράκια πιο νόστιμο. Σήμερα ο ιθαγενής αμερικανός έχει αποδεχθεί ότι ιστορικά ηττήθηκε από τους αποίκους, αλλά διατηρεί τους καταυλισμούς του και τιμά την ιστορία του. Αυτό που λέω είναι ότι οι λαοί δεν ξεχνούν, ζουν μια διαρκή βεντέτα. Το 1204 μ.Χ. εγένετο πράγματι απόπειρα εκγερμανισμού των ελληνικών φύλων, τα οποία υφίσταντο στην περιοχή της ανατολικής Ρωμυλίας, ανεξάρτητα από τη δυνατότητα που έχουν εκείνα τα φύλα να διεκδικήσουν τον εδαφικό χώρο των προγόνων τους, αφού δεν εξαντλήθηκαν. Η ίδια απόπειρα εγένετο και με τη γενοκτονία των Ποντίων από άλλο λαό, εξίσου φιλικό προς το περιβάλλον, σε κοντινότερο ιστορικά χρόνο. Δεν είναι άγνωστα αυτά, θα πει αυτός που βαρέθηκε. Είναι αληθής όμως αυτός ο ισχυρισμός; Στο γνωσιολογικό αντικείμενο και μυαλό μεγάλου μέρους της κοινωνικής ομάδας που ονομάζεται "σύγχρονος" νεοέλληνας, πόντιος είναι ο Χάρρυ Κλυνν (και είναι και τιμάει την καταγωγή του) και η γενοκτονία ουδέποτε έλαβε χώρα, αν ο "σύγχρονος" φίλος μας γνωρίζει τη λέξη.

Αν όμως βιαστούμε να μεμφθούμε το σύγχρονο κάφρο συμπολίτη μας, δε θα ήταν ίσως φρονιμότερο να αναρωτηθούμε ποιος τον έφερε σε αυτήν την κατάσταση άγνοιας; Δεν είναι λογικό να αναζητήσουν οι σημερινοί 45άρηδες την αιτία πίσω από την πρακτική των νυν διοικούντων; Δεν είναι απολύτως θεμιτό να αναζητήσουν ευθύνες από τους γραμματιζούμενους, οι οποίοι αλλοίωσαν το σύστημα παιδείας επί το χείρον; Σήμερα παράγονται φοβισμένοι, αγράμματοι, πτωχοί, απάτριδες, ανένταχτοι στο θεσμό της ελληνικής οικογένειας, δουλοπρεπείς, αντι-αντιστασιακοί, οι οποίοι δε γνωρίζουν πώς να αντισταθούν στη λαίλαπα των καιρών. Μένει ένα, για να συμπληρωθεί το πάζλ: η πληθυσμιακή συρρίκνωση.

Και φτάνουμε στο τέλος, αγαπητέ κουρασμένε αναγνώστη, αν σε έφερα μέχρι αυτή τη γραμμή:

Ξέρεις μήπως εσύ ποιος θα κάνει παιδί μέσα στην επόμενη δεκαετία, όταν εκείνος δε θα ξέρει αν η ενέργειά του αυτή θα κολαστεί και φορολογηθεί, ωσεί πλημμέλημα και φορολογική παράβαση;

Μήπως ξέρεις ποιος αντέχει την αντισυνταγματική επέμβαση στις γενετήσιες ορμές του;

Μήπως ξέρεις ποιο το στατιστικό δεδομένο που παράγει μια τέτοια εξίσωση;

Μήπως θέλεις να δεις την Ελλάδα να αριθμεί τέσσερα εκατομμύρια γερασμένες πάλαι ποτέ ελληνικές ψυχές σε σαράντα χρόνια από σήμερα;

Μήπως δεν έχεις δικαίωμα να πληρώσεις τον κεφαλικό φόρο;

Μήπως ο καλός κι αγαθός πολίτης έχει και υποχρέωση να διαφυλάττει το Σύνταγμα;

Να πιστέψω ότι κάτι θα κάνεις γι’ αυτό;

Σου ανακοινώνω ότι εγώ θα κάνω.