ΠΕΛΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023 🌟 Ανακάλυψε Μοναδικά σχέδια στις καλύτερες τιμές!

Η Ελλάδα στο ρυθμό του μνημονίου. Τι έφταιξε και πως φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση. Η πλήρης ενημέρωση των πολιτών είναι βασική προϋπόθεση δημοκρατίας και ανάπτυξης !

Άρθρο του Ξενοφών Καραβίδα

Η χώρα μας βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Την κρίση αυτή τη βιώνουμε όλοι ανεξαιρέτως. Με τα οικονομικά προβλήματα, με την αύξηση της παραβατικότητας , με τους εγκαταλελειμμένους αστέγους, με την πολιτιστική υποβάθμιση.

Προβλήματα μητροπολιτικά, μια αδράνεια που στη χώρα μας τείνει να μετατρέψει αυτές τις εικόνες σε μια βαθιά κρίση ζωής  και σε απαξίωση των δικαιωμάτων των πολιτών. Κυβέρνηση και δήμος – οι κεντρικοί θεσμοί αυτής της χώρας- αντιμετωπίζουν την παρακμιακή πραγματικότητα με τη συνήθη νεοελληνική αδράνεια του «βλέποντας και κάνοντας».

Έτσι και αλλιώς, δυστυχώς τα μνημόνια είναι πλέον στην καθημερινότητά μας. Αλλά δεν είναι αυτή η μοναδική αλήθεια. Η πραγματικότητα λέει πως η ζωή συνεχίζεται. Ας αναμετρηθούμε λοιπόν με τους εαυτούς μας, με τις ευθύνες όσων διοίκησαν και ας αφήσουμε την ανέξοδη ρητορική . Για να αποδεχθούμε όμως τα νέα δεδομένα της ζωής μας, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε πως φτάσαμε σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα. Να γνωρίζουμε για να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε εμπρός αφήνοντας πίσω το χθές.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και ενώ η Ελλάδα έχει μόλις εισέλθει στην ελεύθερη αγορά της Ευρώπης, μάθαμε να παράγουμε καπιταλιστικά, να αμειβόμαστε σοσιαλιστικά, να καταναλώνουμε ευρωπαϊκά. Στις αρχές του 1990 ένας συρρικνούμενος ιδιωτικός τομέας είχε να θρέψει έναν διογκούμενο δημόσιο τομέα σύν του ότι μας είχαν μάθει να καταναλώνουμε ελεύθερα και παγκοσμοποιημένα.  Το 2000 και μετά, η χώρα προσχώρησε στο ευρώ, το νόμισμα δηλαδή έπαψε να είναι πολιτικό εργαλείο. Ήρθε στη ζωή μας το πλαστικό χρήμα, το χρηματιστήριο, το life style, η απογραφή του Αλογοσκούφη. Κάπως έτσι φτάσαμε στο φθινόπωρο του 2009, όταν τελείωνε σιγά σιγά η ανοχή των δανειστών μας.

Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης, ήταν το μνημόνιο. Οι συνέπειες του μνημονίου όμως, για να αξιολογηθούν, πρέπει να συγκριθούν με τις συνέπειες του μη μνημονίου. Το μνημόνιο μας δίνει για κάτι λιγότερο από τρία χρόνια χρήματα με υποφερτό επιτόκιο, προκειμένου να εξυπηρετήσουμε το ληξιπρόθεσμο χρέος μας και να καλύψουμε τα καινούργια ελλείμματα. Σε αντάλλαγμα, αναλάβαμε την υποχρέωση να μειώνουμε σταδιακά αυτά τα ελλείμματα. Για παράδειγμα, το 2009 το Δημόσιο είχε έσοδα περίπου 49 δισ. ευρώ και δαπάνες 85 δισ., άρα το έλλειμμα ήταν πάνω από 35 δισ. Το μνημόνιο μας επέβαλε να μειώσουμε το 2010 το έλλειμμα κατά 6% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου κατά 15 δισ. Αυτό την ίδια στιγμή σημαίνει ότι μας χρηματοδοτούσε  να έχουμε ένα έλλειμμα 20 δισ. (35-15=20). Με αυτά τα 20 δισ. πληρώσαμε μισθούς (μειωμένους), συντάξεις, τόκους.

Η σκληρή πραγματικότητα δηλώνει ότι το μη μνημόνιο, σήμαινε χρεοκοπία. Αδυναμία πληρωμής χρεολυσίων, διακοπή συναλλαγών και πάρε-δώσε του ελληνικού Δημοσίου με τον έξω κόσμο. Επί της ουσίας, αδυναμία καινούργιου δανεισμού και χρηματοδότησης του καινούργιου (έστω μειωμένου) ελλείμματος που «παράγουμε» ως χώρα το 2012, το 2013. Αν καταλαβαίνουμε καλά τα όσα περιγράφουμε, σημαίνουν στην πραγματικότητα μια κατάσταση τόσο διογκωμένου ελλείμματος, ώστε η χώρα να μην αντέχει (κοινωνικά) ούτε καν να χρεοκοπήσει.

Τι πληρώνουμε με το μνημόνιο; Το πελατειακό κράτος, τη φοροδιαφυγή, την κακοδιαχείριση, τη γραφειοκρατία, τη μετριότητα της πολιτικής. Αυτή είναι η αλήθεια, στη λεπτομέρειά της.  

Eπ’ ουδενί όμως δεν πρέπει να είναι αυτή η πάγια κατάσταση για εμάς και τη χώρα μας. Δεν είναι επιτρεπτή για τους νέους ανθρώπους και τα όνειρά τους. Η μόνη λύση ονομάζεται ανάπτυξη. Με συγκεκριμένες δράσεις που οδηγούν στο διωγμό του μνημονίου. Υπάρχουν ήδη μέσα στην κοινωνία πολύ μεγάλες δυνατότητες για να αναδειχθούν φρέσκιες ιδέες και άμεσες λύσεις για τα προβλήματα, που μπορούν να τεθούν σε εφαρμογή.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Σημαίνουν ότι πρέπει να προτάξουμε το γενικό έναντι του μερικού, το δημόσιο έναντι του ατομικού. Δηλαδή το ΕΜΕΙΣ έναντι του ΕΓΩ. Η ενημέρωση των πολιτών έχει κομβική σημασία στο εγχείρημα της ανάπτυξης. Δημιουργεί συνειδητοποιημένους πολίτες, διαμορφώνει βάσεις για την ανάπτυξη φορολογικής, ασφαλιστικής και καταναλωτικής συνείδησης στους πολίτες. Δράσεις με άμεσο και ουσιαστικό οικονομικό όφελος για το κράτος. Από εκεί πρέπει πιά να ξεκινήσουμε. Αυτό είναι το Α, η αρχή…. με δουλειά και αισιοδοξία θα φτάσουμε στο Ω!

Είναι υποχρέωση όλων, να ξαναχτίσουμε όσα χάσαμε. Το κράτος πρόνοιας, τους θεσμούς, την παιδεία, την αλληλεγγύη και πάνω από όλα την ιδιότητα του πολίτη. Όλα αυτά πήραν δύο αιώνες στους προγόνους μας για να τα στήσουν, και μόλις δυο δεκαετίες για να τα γκρεμίσουμε. Βέβαια ο λαός είχε και θα έχει ανάγκη το κράτος του, μόνο που, σήμερα που μιλάμε, το κράτος έχει ανάγκη το λαό του. Κι αν αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι τα βάρη της ανασυγκρότησης θα πέσουν στις πλάτες του λαού που λένε και οι πολιτικοί μας, η απάντηση είναι γιατί, πότε άραγε στην ιστορία ήταν αλλιώς;

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι προοπτικές ανάπτυξης για την Ελλάδα δεν αποτελούν πιά ένα απομακρυσμένο ενδεχόμενο. Τουλάχιστον κερδίσαμε χρόνο!