Στους ιστορικούς χρόνους , στις περιπτώσεις έσχατου κινδύνου της πατρίδος , διεπλάσθει στην αρχαία Ελλάδα ,ο θεσμός της «αισυμνηστείας» . Σε ανώμαλες λόγω μεγάλου εξωτερικού ή εσωτερικού κινδύνου περιστάσεις , ο λαός και οι άρχοντες εξέλεγαν ένα σοφό και τίμιο συμπολίτη τους τον «αισυμνήτη» . Αυτός συγκέντρωνε στο πρόσωπο του την νομοθετική και κάθε άλλη εξουσία , όμως προσωρινά . Συνήθως η «αισυμνηστεία» , η τρόπον τινά αναστολή του πολιτεύματος , είχε διάρκεια ένα χρόνο και πάντως μέχρι να περάσει ο κίνδυνος . Ο «αισυμνήτης» όμως εκείνης της εποχής , ο Παπαδήμος ας πούμε των ημερών μας , δεν κρυβόταν πίσω από πολιτικούς με ασυλία αλλά ανελάμβανε ακέραια την ευθύνη των πράξεων του και στο τέλος της θητείας του δικαζόταν για τις αποφάσεις και τα έργα του ! Μπορούν οι πολιτικοί μας να ορίσουν ένα «αισυμνήτη» θεσμοθετώντας παράλληλα και το σώμα ενόρκων στο οποίο θα λογοδοτήσει όταν τελειώσει η θητεία του . Πραγματικά στην Πραγματική Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα . Στην Πραγματική όμως Δημοκρατία ε! Μεγάλος γνωστός σε όλους «αισυμνήτης» ήταν ο Σόλων ο Αθηναίος ,αυτός που διέγραψε τα χρέη των φτωχών με την σεισάχθεια που λέγαμε προχθές .
