ΠΕΛΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023 🌟 Ανακάλυψε Μοναδικά σχέδια στις καλύτερες τιμές!

Η πολιτική και η κοινή λογική μίας νέας αρχής. Το παράδοξο της σχέσης μίσους της ιδεολογίας  με την πραγματικότητα του 2012. Στην Ελλάδα βέβαια όλα γίνονται!

Άρθρο του Ξενοφώντα Καραβίδα

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, υπάρχουν στιγμές που η πολιτική δείχνει να αγνοεί την κοινή λογική. Το άσχημο είναι, ότι αυτό κυρίως συμβαίνει σε περιόδους πολύ ιδιαίτερες για το μέλλον του τόπου.

Οι μετρήσεις της κοινής γνώμης, δείχνουν ότι επτά πολίτες στους δέκα, γυρνούν, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, την πλάτη κυρίως στα δύο μεγάλα κόμματα. Το ΠΑΣΟΚ καταρρέει εισπράττοντας το κόστος της βίαιης προσαρμογής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα. Η ΝΔ, κλείνοντας κι άλλο επί δεξιά, αποκόβεται από τα κρίσιμα μεσαία ακροατήρια και προηγείται ασθμαίνουσα, χωρίς δυναμική αυτοδυναμίας.

Πώς να χαρακτηρίσει κάποιος την τωρινή κατάσταση, αυτό που υπάρχει τώρα; Ανησυχία, ανασφάλεια, φόβο; Γιατί θα ρωτήσει κάποιος; Τι συνέβη, πως φθάσαμε εδώ, τι έφταιξε, ποια είναι η αλήθεια;

Τα τελευταία τρία χρόνια άλλωστε δε διαβάζουμε τίποτα άλλο, παρά μόνο για την οικονομική κρίση. Όμως , η κρίση δεν είναι κάτι καινούργιο. Τίποτα απ’ αυτά που συμβαίνουν δεν είναι καινούργια. Ίσως να μην είναι τα ίδια, σίγουρα μοιάζουν. Κανείς μας δε θυμάται ποτέ, καμιά εποχή, να μην είμαστε σε κρίση. Είτε οικονομική είτε αξιών. Και έτσι θα είναι πάντα αφού η έννοια της κρίσης δεν είναι παρά η απόρριψη του τώρα, του σήμερα. Αναφερόμαστε ή στο χτες ή στο καλύτερο αύριο, όπως το φαντάζεται και το περιμένει ο καθένας. Όμοιες εποχές, όμοιες αντιλήψεις που μας καθήλωσαν στην καθυστέρηση.

Η ακαδημαϊκή κοινότητα, λένε πολλοί, απουσιάζει. Ίσως καλύτερα λένε κάποιοι άλλοι. Η σταλινική αριστερά καλεί στ’ άρματα, να τα γκρεμίσουμε όλα για να τα φτιάξουμε από την αρχή. Επιπλέον αυτοί που δηλώνουν αριστεροί, η κομματική αριστερά, βολεύονται στη διατήρηση των κεκτημένων. Σε μια περίοδο που βιώνουμε σαρωτικές αλλαγές, αυτοί διαμορφώνουν ένα πρότυπο αριστερού που θολώνει το αριστερό όραμα για το αύριο. Φόβος για το καινούργιο και νεοεθνικισμός, αυτά δηλαδή που άλλοτε απέρριπτε. Στην πολιτική, όταν επικαλείται κάποιος την αριστερά, υπονοεί την κυβερνητική αριστερά, αυτή που διεκδικεί να εναλλάσσει την ευθύνη της διακυβέρνησης και δεν περιορίζεται στο ρόλο μιας δύναμης που μόνιμα αμφισβητεί. Τα κόμματα που ζητούν ψήφους, δηλαδή εντολή από το λαό, αλλά αρνούνται να συμμετέχουν σε κυβερνητικό σχήμα, κοροϊδεύουν τους ψηφοφόρους τους, αυτοκαταργούνται.

Δικαίως ο πολίτης μπορεί να αναρωτηθεί τι σημαίνει «όχι σε όλα»; Η ολική άρνηση διαμορφώνει πολίτες που αμφισβητούν την πολιτική, όμως η πολιτική ως γνωστόν δεν έχει υποκατάστατο. Επομένως , ερμηνεύεται ως άρνηση να προχωρήσουμε εμπρός! Σίγουρα, η διαρκής απόρριψη και η μόνιμη γκρίνια βολεύει, γιατί κάνει την πολιτική  πολύ εύκολη. Πολλοί από εμάς γνωρίσαμε την αριστερά της ευθύνης, της λογικής σκέψης, του πολιτισμού της πολιτικής. Κάποιοι άλλοι πέρασαν από κει για να αναδειχτούν. Για άλλους, έγινε το άλλοθι για τους πολιτικούς τους ακροβατισμούς, ενώ κάποια άλλα συντηρητικά κατάλοιπα θυμήθηκαν τώρα ότι είναι και ολίγον αριστεροί για να εισπράξουν πελατεία. Ψάχνουν ποιος θα τους προσφέρει βουλευτική έδρα, αυτή αναζητούν. Αυτοί, οι τελευταίοι, απλουστεύουν τις λύσεις στα προβλήματα και γίνονται και οι εγγυητές της εθνικής κυριαρχίας  είναι βλέπετε η ιδεολογία της εποχής, ο λαϊκισμός και ο εθνικισμός.

Ποια είναι όμως η πολιτική πραγματικότητα του σήμερα;

Η παραδοσιακή αριστερά επιμένει στη λογική του "αντί". Αντιτίθεται στις αλλαγές. Η τακτική αυτή βέβαια, δείχνει ότι προσπορίζεται εκλογικά οφέλη. Όμως οι δυνάμεις αυτές αδυνατούν να προτείνουν μια αξιόπιστη εναλλακτική λύση.

ΤΟ ΚΚΕ μιλάει για έξοδο από τη δραχμή, κρατικοποίηση των τραπεζών, έλεγχο του κεφαλαίου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτίθεται στις αλλαγές, όμως ως εναλλακτική λύση προτείνει ένα άθροισμα αιτημάτων τα οποία είναι παντελώς αδύνατον να υλοποιηθούν στο πλαίσιο μιας χώρας. Υιοθετεί σχεδόν κάθε αίτημα και πρωταγωνιστεί σε μορφές κινητοποίησης που στρέφονται ακόμη κι εναντίον άλλων κοινωνικών ομάδων.

Από την άλλη πλευρά, η Δημοκρατική Αριστερά δεν ακολουθεί την παραδοσιακή λογική του "όχι σε όλα". Δέχεται ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές, υποστηρίζει τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό και προβάλει το αίτημα για "δίκαιη κατανομή των βαρών". Με την τακτική αυτή κερδίζει τμήμα των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ αλλά και εκείνων που βλέπουν ότι ο εξευρωπαϊσμός είναι απαραίτητος, πρέπει όμως ταυτόχρονα να διασφαλιστεί η κοινωνική συνοχή και ο δημοκρατικός έλεγχος.

Η ΝΔ ζητάει άμεσα την εξουσία. Επενδύει στο πατριωτικό και θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων και υποκριτικά διεκδικεί το μονοπώλιο της ηθικής. Λέω υποκριτικά, γιατί είναι γνωστό ότι η συνεχής ηθικολογία είναι το άλλοθι της υποκρισίας. Είναι άλλωστε εφεύρημα της δεξιάς η εμπλοκή της ηθικής στην πολιτική. Είναι η συντηρητική αντίληψη ότι στην πολιτική δεν συγκρούονται ιδέες και συμφέροντα, συγκρούονται ηθικοί κανόνες.

Το ΠΑΣΟΚ στάσιμο. Αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς προχώρησε και αλλού έφτασε. Το ΠΑΣΟΚ όμως της αμφισημίας τελειώνει και το καινούργιο θα υπάρξει, μόνο εφόσον είναι διαφορετικό. Να βάλει απέναντί του τον κρατισμό, το λαϊκισμό και τον εθνικισμό.

Αλήθεια αναρωτιέται κανείς; Πριν από 10 χρόνια η Ελλάδα ήταν χώρα αναφοράς στην Ευρώπη και σήμερα οι ευρωπαίοι αναρωτιούνται αν πρέπει η χώρα μας να παραμείνει στην ευρωζώνη. Άλλοι μας βλέπουν σα θύματα και άλλοι σαν θύτες. Όσο για μας, δεν θέλω να δεχτώ ότι υπάρχει άλλος δρόμος από την παραμονή μας στην ευρωζώνη.

Άραγε, ποια μπορεί να είναι η λύση που προσδοκούμε και πόσο αναγκαίος είναι ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής κοινωνίας; Μια προσπάθεια που έμεινε ανολοκλήρωτη, γιατί οι αντιστάσεις ήταν αξεπέραστες απο αυτούς που ο εκσυγχρονισμός αποτελούσε ασέβεια στην ελληνοχριστιανική μας παράδοση. Οι ίδιοι που δεν άφησαν την εκσυγχρονιστική πολιτική του Κώστα Σημίτη να κάνει αυτά που καλείται να κάνει σήμερα η χώρα. Ζήσαμε τότε τις συγκρούσεις των αναγκαίων εκσυγχρονισμών με το λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Τίποτα όμως δεν τέλειωσε, ο εκσυγχρονισμός δεν ήταν μια συγκυριακή διαδικασία, ήταν και παραμένει για πολλούς η μεγάλη ανάγκη απέναντι σε μια ανιστόρητη παραδοσιολαγνεία.

Σήμερα, το καλύτερο για τη χώρα δεν είναι βέβαια ένα καινούργιο ’81. Αυτό που χρειάζεται η χώρα, είναι η ανάγκη να υπάρξει ένα μεγάλο προοδευτικό σχήμα από δυνάμεις που συγκλίνουν στην κατεύθυνση του «Δημοκρατικού Σοσιαλισμού». Mε συγκεκριμένες θέσεις ενός δυναμικού, ριζοσπαστικού, ευρωπαϊκού, μεταρρυθμιστικού, σοσιαλδημοκρατικού κινήματος.

Η συλλογική αντίδραση και η ατομική στάση είναι προφανώς το μυστικό. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν μπορούμε. Αν έχουμε δυνάμεις. Γιατί, βλέπουμε γύρω μας ανθρώπους εξαθλιωμένους. Είχε δίκιο ο υπουργός Οικονομικών μόνο που παρέλειψε να αναφερθεί στην αιτία. Ήρθε η εφορία, ήρθε η έκτακτη εισφορά, ήρθε το ασφαλιστικό συμβόλαιο, ήρθε το χαράτσι στη ΔΕΗ, ήρθε το πρόστιμο για την καθυστέρηση του ΦΠΑ. Και δυστυχώς καλά νέα δε φαίνεται να υπάρχουν από πουθενά. Σε αυτό το πλαίσιο απαιτείται, περισσότερο από κάθε άλλη περίοδο, η ενεργοποίηση του κοινωνικού κράτους. Η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, η μετατροπή του επιδόματος ανεργίας σε επίδομα εργασίας πρέπει να βρεθούν στο επίκεντρο, προκειμένου το κοινωνικό κράτος να καταστεί σε οικονομικό σταθεροποιητή. Η δωρεάν παροχή ενός ισχυρού πλέγματος δημοσίων αγαθών όπως η παιδεία, η περίθαλψη, οι δομές συμφιλίωσης επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής δύναται να αποτελέσει «κοινωνικό μισθό» ικανό να απορροφήσει σε ένα βαθμό τις εισοδηματικές απώλειες.

Το 2012, είναι δύσκολο. Αυτό το έτος θα κριθεί αν και με ποιες προϋποθέσεις, η χώρα μπορεί να παραμείνει στο ευρώ ή πρέπει να επιστρέψει στη δραχμή προκειμένου να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητα της.

Η μάχη αυτή δεν μπορεί να δοθεί όμως με τους σημερινούς συσχετισμούς. Τα κόμματα εξουσίας, δε μπορούν να προωθούν με αποφασιστικότητα τις αλλαγές που θα οδηγήσουν σε ασφαλές λιμάνι. Και δεν πρόκειται  να οδηγηθούμε εκεί αν δεν υπάρξει κάποιου είδους ανασύνθεση του σημερινού σκηνικού το οποίο θα σταματήσει να λειτουργεί ως τροχοπέδη και θα λειτουργήσει ως προωθητική δύναμη. Διαφορετικά οι αλλαγές θα έρθουν ύστερα από την καταστροφή και δεν είναι καθόλου βέβαιο προς ποιά κατεύθυνση θα είναι. Όλοι μας γνωρίζουμε, ότι επιστροφή στη δραχμή σημαίνει επικράτηση και των εγχώριων δεινόσαυρων, αλλά και των πιο λαϊκίστικων πολιτικών δυνάμεων. Η καταστροφή δεν θα είναι μόνο οικονομική. Γι αυτό πρέπει να αποτραπεί και αυτό πρέπει να γίνει τους επομένους μήνες. Ύστερα θα είναι μάλλον αργά.

Οι έλληνες διαβάζουν συνεχώς για νέα μέτρα και επιπλέον θυσίες. Και είναι πληγωμένοι, γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου είπε πως η Ελλάδα, είναι μια χώρα με πολλούς διεφθαρμένους.

Και οι ξένοι το καταστρατήγησαν και έκαναν πάρτι. Πως δεν δουλεύουμε, πως ξοδεύουμε τα λεφτά τους, κι άλλες τέτοιου επιπέδου αναλύσεις. Μια εικόνα που μας αδικεί κατάφορα. Στο ερώτημα γιατί θέλουν σώνει και καλά να μας σώσουν, η απάντηση είναι προφανής. Δεν θέλουν να δοθεί ότι το ευρώ ξηλώνεται, δεν ξέρουν ποιες θα είναι οι επιπτώσεις στην υπόλοιπη Ευρωζώνη και παραπέρα από μία άτακτη χρεοκοπία και έξοδο από το ευρώ της Ελλάδας και δεν αποκλείεται να υπάρχουν και γεωπολιτικοί λόγοι.

Τα κόμματα όμως θα πρέπει να θυμούνται επίσης πως για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο, σχεδόν όλοι οι έλληνες έκαναν γιορτές με πολύ λιγότερα αγαθά στο τραπέζι από τα περσινά.

Αυτό θαρρώ πρέπει να το βάλουν καλά στο μυαλό τους!