ΠΕΛΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023 🌟 Ανακάλυψε Μοναδικά σχέδια στις καλύτερες τιμές!

Γράφει ο  Βασίλης Καραβάσης

Η ανθρωπότητα -για πολλοστή φορά- βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν αδίστακτο κι αδυσώπητο εχθρό.

Δεχόμενη σφοδρές επιθέσεις και ουσιαστικά μη δυνάμενη να αντιδράσει, μιας κι ο εχθρός είναι παντού γύρω μας κι εντελώς αόρατος. Μόνο κάποιες παρενέργειες του γίνονται αντιληπτές από τον οργανισμό μας και τους άλλους βάζοντας σε επιφυλακή το μυαλό μας, αυξάνοντας την αδρεναλίνη μας και κατευθύνοντας τους άλλους σε δράση. Δράσεις όμως που είτε αργούν χαρακτηριστικά είτε είναι άνευ αποτελέσματος, μιας και μας λείπουν τα όπλα. Γιατί ο εχθρός καταπολεμιέται με όπλα. Κι αν ή όταν αυτά λείπουν, η μάχη είναι άνιση ή και αδύνατη. Οπότε οπισθοχωρείς και περιμένεις καλύτερες συνθήκες για την μάχη ή τα νέα όπλα, που με αγωνία και υπευθυνότητα οι αρμόδιοι ψάχνουν ή δοκιμάζουν.

Στην συγκεκριμένη μάχη έχουμε να κάνουμε με έναν λιλιπούτειο ιό ο οποίος δεν έχει καν σώμα για να τον πολεμήσουμε ή χτυπήσουμε. Ένα μικροσκοπικό κομμάτι πρωτεΐνης κλεισμένο μέσα σε λίπος κολλάει πάνω σου, μεταφέρεται στα πνευμόνια μέσω των υγρών του σώματος και τον αέρα που αναπνέουμε, φράσει τους πνεύμονες δυσχεραίνοντας την αναπνοή ή στερώντας μας ακόμη και τον ίδιο τον αέρα που αναπνέουμε και φυσικά την ζωή μας την ίδια. Και ίσως όχι τόσο πολύ των νέων ανθρώπων που είναι πιο δυνατοί, όσο των πιο ηλικιωμένων ανθρώπων που ο οργανισμός τους είναι καταπονημένος από άλλες αρρώστιες και αδύνατος να ανταπεξέλθει ικανοποιητικά.

Σε ότι αφορά τα όπλα... περιμένουμε.

Οι επιστήμονες ψάχνουν και δοκιμάζουν φάρμακα για να περιορίσουν την βλαπτική του δύναμη, χωρίς καλά αποτελέσματα μιας και αυτά χρειάζονται πειράματα, δοκιμές και κυρίως χρόνο. Χρόνος που μας πιέζει επειδή δεν έχουμε.

Δοκιμάζουν και ψάχνουν αντισώματα για να κατασκευάσουν κάποιο εμβόλιο που θα βοηθήσει τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού ενισχύοντας την ανοσία τους.

Ξοδεύουν χρήματα για να ενισχύσουν δομές όπως νοσοκομεία και ΜΕΘ (Μονάδες Εντατικής Θεραπείας) ή αναλώσιμα υλικά προστασίας του κοινού αλλά και του νοσηλευτικού προσωπικού που μάχεται νυχθημερόν αγόγγυστα και με άνισους όρους.

Αλλά ΟΛΟΙ αυτοί, κράτος και νοσηλευτικό προσωπικό, ευελπιστούν σε όλους εμάς και τη βοήθεια μας.

Στο δικό μας όπλο! Γιατί υπάρχει ένα όπλο θαυμαστό που βοηθάει τους πάντες. Μπορεί να μην είναι ακόμα το εμβόλιο που το ψάχνουν και το περιμένουν άπαντες αλλά είναι κάτι που όλοι έχουμε. Ίσως πρόχειρο ή κρυμμένο σαν το πασπαρτού. Αυτό το κλειδάκι που ανοίγει όλες τις πόρτες.

Κι αυτό είναι η ατομική μας ευθύνη έναντι του εαυτού μας αλλά και των άλλων.

Ευθύνη να προφυλάξουμε (πρωτίστως) τον εαυτό μας από τον κορονοϊο και την αρρώστια που καβαλάει μαζί του και την (μικρή) ταλαιπωρία μας, αλλά και τους άλλους, τους μεγαλύτερους από εμάς που κινδυνεύουν ακόμα περισσότερο να νοσήσουν βαρύτερα, με συνέπειες δυσάρεστες ή και μοιραίες. Και αυτοί οι άλλοι μπορεί να είναι άγνωστοι και ξένοι αλλά πιθανόν και προσφιλή κι αγαπητά μας πρόσωπα. Φίλοι, συγγενείς, παππούδες και γιαγιάδες. Γεροί και δυνατοί ή ταλαιπωρημένοι από τη ζωή και τις δυσκολίες της ή τις αρρώστιες τους.

Και αυτό θα γίνει μένοντας όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας, αποφεύγοντας τις κοινωνικές επαφές και τον συγχρωτισμό μας με άλλους ανθρώπους, πιθανούς φορείς του ιού και δυνητικά ικανούς να μας αρρωστήσουν. Εμάς και τους οικείους μας.

Αποφεύγοντας να πηγαίνουμε βόλτα επειδή το θέλουμε ή πρέπει να αγοράσουμε κάτι, αποφεύγοντας τον συγχρωτισμό σε μέρη όπου κανείς δεν φοράει μάσκα. Αποφεύγοντας πάρτι και χορούς ή πανηγύρια. Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις ξεχωρίζουμε αυτό που πρέπει ή θέλουμε να κάνουμε από αυτό που ΑΞΙΖΕΙ να κάνουμε.

Και κάνουμε αυτό που ΜΑΣ αξίζει.