Ποιητάδες αδέρφια μου!!! Αίματα χοχλασμένα μου εσείς, δεμένα κάτω από την ίδια Ιδέα, αδέρφια πιστά στο συναίσθημα και στον ασίγαστο έρωτα της ζωής, επιζητώ από εσάς μέσα από τη γραφή μου αυτή να διατελέσουμε μαζί γι’ αρχή μια «οραματική συμφωνία». Αυτό μόνο. Ύστερα εγώ θα τραβήξω μπροστά στην κοψιά του σπαθιού την τρομερή. Ναι θα βαδίσω μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο που κρύβει η τρέλα της σφαγής του αίματος και της σταύρωσης για την Πατρίδα! Γιατί χάνουμε την πατρίδα αδέρφια μου. Ποιητάδες αδέρφια μου!!! Εμείς που γεννηθήκαμε πρώτο σπέρμα κείνο το ήσυχο πρωινό πάνω στην χνωτισμένη από ομίχλη ροδιά του Αρχίλοχου, εμείς οι ίδιοι είμασταν που ζήσαμε πρώτοι αυτό το γαλάζιο φως όμως να κυλάει ανάμεσα στα δάχτυλά μας κει στη γειτονιά του Πίνδαρου… στις γοργόνες και στα φιλήδονα παιχνίδια μέσα στο κτήμα κάποιου περιβολάρη εκεί κάτω στη Μυτιλήνη. Από την κόρη του τη Σαπφώ συλλαβίσαμε την πρώτη μας λέξη: «Σ’ αγαπώ»! θυμόσαστε αυτήν ήταν πριν χιλιάδες χρόνια!

*

Σήμερα το βαρόμετρο του Έθνους δείχνει το αληθινό μας κλίμα. Στη χώρα μας πνέει μόνο το αβάσταχτο κλίμα της κατοχής, της υποτέλειας και του πλήρους εξευτελισμού του ανθρώπου. Παραβιάζονται εδώ οι Διεθνείς κανόνες του Δικαίου, γιατί απλά εδώ θεσμοθετούν Ιούδες. Υπάρχει πρόθεση. Αύριο θα μας πετάξουν στην ολοκληρωτική πτώχευση. Φαντάζεσθε τότε, πόσοι αλλότριοι θα εισέλθουν για να διεκδικήσουν την εθνική μας παρακαταθήκη; Δεν υπάρχει άλλος χρόνος. Το χώμα μας αυτό και ο χυμός των δέντρων –το νιώθετε;– ορμούν και χτυπούν μόνο υποταγμένα δέρματα. Γυρνούν πίσω και βρίσκουν φοβισμένους, ακρωτηριασμένους ανθρώπους να πατούν στο χείλος του γκρεμού. Οι αυτοκτονίες των αδερφών μας σκεπάζονται επιμελώς μέσα στη σιωπή.

Κι εμείς τώρα για ποιον άραγε μπορούμε να γράψουμε; Ο μηχανισμός του κινδύνου έσπασε και το κόκκινο, αυτόν τον τελευταίο δείκτη. Η επείγουσα αλήθεια μας φανερώθηκε. Δεν μπορούμε πια ν’ αγνοούμε για ό,τι συμβαίνει γύρω μας…

Πείτε μου αν έχει νόημα να γράφουμε ο καθένας τα ίδια πράγματα και να σωπαίνουμε ο καθένας μπροστά στον άλλον; Στον ίδιο κόσμο χωριστά; Μήπως έτσι μας αφανίζουν και εμάς;

Κι αν συνεχίσουμε να γράφουμε τώρα, μοιάζει σαν επιτακτικά να προσπαθούμε να δώσουμε ζωή, φυσώντας πάνω σε νεκρά σώματα. Μοιάζει σα να διατελούμε μια αποστολική προπαγάνδα την ώρα που τα τέρατα του κόσμου μοιράζουν τη διαμελισμένη μας πατρίδα.

*

Όπως κι εσείς, χρόνια τώρα κι εγώ, σαν αισθαντικός άνθρωπος της ζωής, παρεχτός από την μοναξιά μου και την ταπεινή μου τέχνη, τίποτε άλλο δεν αγάπησα. Ούτε μ’ ενδιέφερε άλλωστε τίποτε. Ούτε ο έπαινος του κόσμου, ούτε η κριτική, ούτε οι εμπορικές πωλήσεις. Με χειρονομίες ερευνούσα τη ζωή, ψηλάφιζα τους ανθρώπους κι απολάμβανα πόσο σπαραχτικά όμορφη είναι η μοναξιά μου. Ονειρευόμουν ξέρετε να δω κάποια μέρα την τέχνη μου ταυτισμένη και ίση με την μέθοδο του πιο αγνού εκφραστή της ζωής, που για μένα είναι η φύση και ο λαός μου φυσικά. Πέρασα μέσα από ταπεινά καφενεία, διάβηκα φτωχικές γειτονιές, εκκλησίες φωταγωγημένες, ξωκλήσια, ξαγρύπνησα στους δακρυσμένους δρόμους της πόλης μας κι ύστερα σταμάτησα να κοιμάμαι. Εκείνα τα βλέμματα των παιδιών, των γυναικών, των γέρων, δεν σ’ αφήνουν να κοιμηθείς ποτέ ξανά. Τότε είδα.

Τη χώρα μου την πατήσανε και πάλι ξόανα αγριεμένα. Τούτη τη φορά όμως διαισθάνθηκα ότι ο εχθρός είναι ο χειρότερος όλων και ο αγώνας θα διαρκέσει πολύ.

Το ήθος της ανάγκης μου ξύπνησε τότε ένα αίσθημα τρελό. Αρρενωπό. Τολμηρό. Αγνώριστη έγινα. Επέλεξα αντί για τη μετριότητα που μου προσφέρεται σ’ αυτήν τη ζωή με την παρακάτω καταγγελία μου και αποδεχόμενη όλες τις συνέπειες αυτής, να βγω μπροστάρισσα στους δρόμους, να ζωστώ με τ’ άρματα και να ουρλιάξω: ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΟΡΓΙΣΜΕΝΟΥΣ ΠΟΙΗΤΑΔΕΣ!!!

Κι από εσάς αδέρφια μου θα ζητήσω μέσα σ’ αυτόν τον καιρό της ωραίας ευθύνης, θα ζητήσω να μετρηθούμε. Ρίξαν και στα χωράφια μας αυτόν «τον κακό σπόρο» της διαφοράς που υπηρετούν οι δικοί τους εμπορικοί εκδοτικοί οίκοι σπέρνοντας την ανηθικότητα και τη διαφθορά στο Γένος. Ας μετρηθούμε κι ας αυτοκαθαριστούμε.

Για την ιδιοσυγκρασία μου, η μετριοπάθεια ισοδυναμεί με προδοσία στην κληρονομιά που μου δόθηκε από τις αρίφνητες γενιές των ποιητών και λογοτεχνών που μας ευλόγησαν στολίζοντας τα χώματά μας με τις ομορφότερες Ιδέες του κόσμου.

Εγώ δεν παραδίνω Σολωμό, που πα να πει, εκατοστό ελληνικού χώματος. Ούτε αυτό το διαπραγματεύομαι και το παραχωρώ ως εγγύηση στους ξένους δανειστές. Αυτός ο παλιάτσος που το έπραξε πριν λίγο μας κουνούσε το χέρι και μας έκανε μάθημα για τα προνόμια της παγκόσμιας κυβέρνησης και της παγκόσμιας οικονομίας που πίστευε.

Εμένα γιατί δεν με ρώτησε; Εν ονόματι ποιου θεού αδέρφια με το μνημόνιο παρέδωσε ως εγγύηση στους δανειστές αέρα, γη και υπέδαφος; Η οργή μου έχει μετατραπεί σε αβυσσαλέο μίσος. Εκείνο το μίσος όμως βιώνω, που δοκιμάζει ο κάθε βλογημένος άνθρωπος της ζωής που οραματίσθηκε χρόνια ολόκληρα τον Παράδεισο και τώρα ήρθαν κάποια εκτρώματα της φύσης και του κλέβουν κάθε ιερό και όσιο.

*

Εγώ η ίδια ήμουν που χρόνια πριν ανύποπτη επάνω στα μάρμαρα της χώρας μου με φλογάτο έρωτα, όριζα τις αισθητικές γραμμές του τοπίου μου Ελεύθερη. Εκείνοι για δεκαετίες εφάρμοζαν το καλοοργανωμένο σχέδιό τους. Ελεύθερη πατούσα στα μάρμαρα. Το ίδιο αίσθημα βίωνε και η φυλή μου. Μας αφαίρεσαν αδέρφια μου σήμερα και αυτήν ακόμη τη γνώριμη, γηγενή τακτική μας. Να τρέχουμε ελεύθεροι ως λαός. Όπως πάντα τρέχαμε. Σαν άλογα! Με τις κλειδώσεις μας ελεύθερες και τ’ άκρα μας έτοιμα ν’ αναλάβουν αυτόν τον φυσικό καλπασμό. «Κεφαλικό φόρο» κόβουν. Τι πάθαμε μωρέ λαός και δεν αντιδρούμε;

Γιατί κοιτάμε σαν όρνιθες ψηλά να βρούμε την ευτυχία στα χρηματιστήρια του κόσμου; Αυτοί μας μπέρδεψαν. Εμάς τους πιο πλούσιους σ’ αισθήματα πολίτες της γης.

Ερμηνεύστε τι σημαίνει «κεφαλικός φόρος». Τουρκοκρατία. Χαράτσι. Πληρώνεις για το δικαίωμά σου να πατάς το χιλιοματωμένο χώμα των προγόνων σου. Ποιος τ’ αντέχει μωρέ αυτό;

Και μέσα σ’ αυτόν τον ομόκεντρο κύκλο της σχιζοφρένειάς μου η ποίηση που γνώριζα, σταμάτησε όλη πάνω σ’ εκείνους τους στίχους του Σεφέρη:

«Χωρίς αφή,

χωρίς ανθρώπους,

μέσα σε μια πατρίδα που δεν είναι πια δική μας.

Τι γυρεύουν οι ψυχές μας από λιμάνι σε λιμάνι…»

Κι ύστερα στη συνέχεια της σχιζοφρένειάς μου οι μεγάλες μορφές των ποιητάδων της χώρας μας προστάζουν όλους:

«Βγείτε μωρέ από τα ταμπούρια σας. Μηχανευτείτε χίλιους τρόπους να λαλήσετε. Τρυφερά κρατήστε το λάβαρο. Αγαπησιάρικα σταθείτε μπρος στις ανημπόριες του λαού μας. Με τα ποδάρια ορθά μωρά να πεθάνετε. Πρώτοι εσείς οι ποιητάδες. Μέσα στην πέτρα. Αδερφωμένοι κι ενωμένοι!!!».

Εγώ το αποφάσισα αδέρφια μου και σηκώνω την ωραία ευθύνη που μου αναλογεί. Ας θυμόμαστε όλοι, ότι η πλάστιγγα της τιμής και της ελευθερίας, το ήθος της γλώσσας, το ύφος της γης, οι αρετές της Φυλής μας, αφού άντεξαν τις θύελλες της Ιστορίας, δηλώνουν τώρα την παρουσία πλάι μας. Είμαστε δίπλα στον χειρότερο εχθρό που γνώρισε ποτέ το Γένος των Ελλήνων.

*

υτές οι κρυμμένες αδερφότητες σφηνωμένες πάντα μέσα στην Ιστορία μας, πλήγωσαν ανεπανόρθωτα την πατρίδα. Γίναμε τελικά η Πατρίδα με τα περισσότερα Μνημόσυνα κάθε χρονιά. Πόσα αναμμένα κεριά σε κάθε επέτειο, πόσες μνήμες θρηνούμε; Και η παμπάλαια αυτή ελιά δεν κουράστηκε να στέκει δακρυσμένη πλάι μας; Λιβανιστήρια, καπνοί, δεήσεις, κόκκαλα, μαυροφόρες, δάκρυα!!!

Αδερφότητες στα σκοτεινά της Ιστορίας. Αδερφάτα και χαμένες Πατρίδες. Καταλαβαίνετε γιατί κουράστηκα πια να θρηνώ και να παραβρίσκομαι σε Μνημόσυνα; Αυτές τις μέρες μας κατέκλυσαν από παντού αδέρφια. Μας έσφιξαν. Κατέχουν όλες τις νευραλγικές θέσεις, κλειδιά του κράτους και συνωμοτούν για τις δικές μας μοίρες. Στις μέρες μας και με τη τεχνολογία έγιναν οι θεοί των αριθμών.

Κρύφτηκαν πίσω από το παγκόσμιο τραπεζοοικονομικό σύστημα και άρχισαν τον χειρότερο γεωλογικό πόλεμο όλων των εποχών.

Εγώ αδέρφια μου πια δεν θα καθήσω να θρηνήσω για καμιά άλλη χαμένη πατρίδα. Ούτε θα είμαι αυτή που θα ζητήσω συγγνώμη από τον αγέννητο Έλληνα. Δεν βεβηλώνω τις ιερές μνήμες 1.500.000 Ποντίων αδερφών, των Κυπρίων κι εκείνων των ωραίων πάλι καιρών που άσκοπα θυσίασαν οι προδότες υποστέλλοντας την Ελληνική Σημαία. Σ’ άλλη μια χαμένη πατρίδα: τα Ίμια. Μην μας υποτιμάτε άλλο τεχνοκράτες των αριθμών. Η ζωή μιλάει πάντα καλύτερα από το μέρος της αισθαντικότητας. Κανείς σας μωρέ από όλους εσάς που στέκεστε εκεί ψηλά στα φώτα, κανείς σας δεν αγαπά την πατρίδα. Λυπάμαι που μαζί με την πολιτική θα τοποθετήσω και την Ιερατική Εξουσία, που πριν λίγα χρόνια είχε καταφέρει να έχει στους κόλπους της και τους 18χρονους νέους.

Η κίνηση των σωμάτων και η φλύαρη σιωπή σας είναι η πιο αληθινή γλώσσα του κόσμου. Δεν σώζεσθε με αγαθοεργίες. Σας χρειαζόμασταν στο νομοσχέδιο για τις ηλεκτρονικές ταυτότητες. Σας βλέπουμε στο διαδίκτυο. Τα παιδιά δηλαδή σας βλέπουν.

Εμείς γυρίσαμε όλοι κατά την Απροσκύνητη Μονή του Εσφιγμένου. Από εκεί παίρνουμε εντολές.

Υπηρετείτε πολλούς θεούς όλοι σας για να είστε αγνοί. Όλοι γνωρίζατε ότι από το 1980 δανειζόμασταν για να πληρωθούν οι συντάξεις. Κανείς δεν μιλούσε. Κρατήστε τα λεφτά σας, τους θεούς σας, τους Τέκτονες, τις Στοές, τα Αδερφάτα. Εμείς βαστάμε ένα Θεό στην καρδιά, Ναζωραίο τον λένε. Και μια πατρίδα, την Ελλάδα!!! Εσείς κρατήστε τα λεφτά σας, τις Τράπεζές σας, τους Θεούς σας και τις εξουσίες σας. Οι αριθμοί σας δεν δακρύζουν, δεν αυτοκτονούν, ευτυχώς που η ζωή γνωρίζει και φυσάει από την όμορφη πλευρά του κόσμου, από εμάς που σταυρωνόμαστε, ματωνόμαστε, υπομένουμε και ανασταινόμαστε, πάντα στα βήματά του.

Παρακαλώ μηνύστε σ’ αυτόν εκεί που χασκογελάει και νομίζει ότι η χώρα μου είναι παιχνιδάκι του μπαμπά του, και αυτός που έχει το ύφος χιλίων καρδιναλίων μαζί και αυτοκηρύσσεται όποτε δυσκολεύουν οι συνθήκες ως «πρωθυπουργός» της χώρας, αυτός που δίνει και παίρνει αξιώματα από τους αυλικούς του, μηνύστε του πως σ’ αυτήν την χώρα υπάρχει μια ταπεινή ποιήτρια που αμφισβητεί το αξίωμά του και δεν τον θεωρεί «πρωθυπουργό» της.

Αντίθετα τον καταγγέλω δημοσίως για εσχάτη προδοσία κατά της πατρίδας μου. Θεωρώ ότι ξεγέλασε τον λαό μου, μέσα σε «θυελλώδη καιρό» και ψεύτικα έλεγε «λεφτά υπάρχουν». Καθυστέρησε όμως ένα 7μηνο να κινηθεί στις αγορές, τη στιγμή που φιλικές χώρες προς την Ελλάδα μας έδιναν δάνεια, το κρίσιμο διάστημα, για να σωθούμε. Η ύποπτη αυτή συμπεριφορά του αποκαλύφθηκε όταν εμφανίστηκαν οι κασέτες με τις συνομιλίες που έκανε με τον Στρος-Καν. Το προσχέδιο όλο ήταν να οδηγηθεί η χώρα στην μάστιγα του Μνημονίου.

Κι αυτό όμως το έπραξε σκοτεινά και αντισυνταγματικά ή στα όρια της συνταγματικότητας. Χωρίς το δημοψήφισμα του λαού, χωρίς την απαιτούμενη από το Σύνταγμα ψήφο των 180, όπως η πολιτική ηθική επιβάλλει. Έδωσε δε μ’ αυτό ως εγγύηση γη και ύδωρ. Ποιος νομίζει ότι είναι;

*

ηνύστε του σας παρακαλώ ότι μετά τα αιμοσταγή γεγονότα της Πλατείας Συντάγματος, την περίεργη αυτή άρνησή του να προκηρύξει εκλογές (μήπως βάσει μνημονίου υπάρχει δέσμευση εκλογών πριν το 2013;), την μανιώδη αυτή εμμονή του ν’ αλλάξει αν γίνεται σχεδόν όλα τα νομοθετήματα που μέχρι σήμερα ίσχυαν και με το 15,5% των δημοσκοπήσεων δεν είναι «πρωθυπουργός» της χώρας.

Πείτε του ότι ΑΠΑΙΤΩ να μην ξανατολμήσει άλλη φορά να πιάσει στα χείλια του την φράση «για το καλό της πατρίδας» γιατί όσους σωματοφύλακες κι αν έχει θα βρει μπροστά του μια καθαρή Ελλαδίτισσα που μπορεί να χάσει την αυτοκυριαρχία της.

Δεν έχει ιδέα, ο ιερόσυλος, να του πείτε, τι πα να πει πατρίδα. Ούτε για το πώς συναισθάνεται ένας καθαρός Έλληνας.

Σ’ εκείνον μόνο Ιθαγένεια δώσαμε. Ούτε καν αυτή την κυτταρική μνήμη την εξ αίματος κουβαλάει. Δεν έκατσε μαζί μας στα ίδια θρανία να βυθιστεί στ’ αρχαία κείμενα, δεν γνωρίζει Αριστοτέλη, Πλάτωνα, Σωκράτη, ούτε φυσικά τους θησαυρούς της ποίησης και της λογοτεχνίας που μας ανατρίχιασαν και μας γαλούχησαν.

Οι Αρχαίοι μας πείτε του και εμείς θεωρούμε Έλληνα όποιον κατέχει Ελληνική Παιδεία και συναισθάνεται με Ελληνική μορφή.

*

Βρείτε έναν τρόπο να τον πείσετε ότι όταν το 80% σύμφωνα με τα επίσημα γκάλοπ, δεν ήθελε το μνημόνιο, αυτός όλος ο αριθμός μπορεί να μην κατείχε όλος την απαιτούμενη παιδεία, είχε όμως κάτι πολύ ισχυρότερο. Κάτι που ενώνει τέτοιες στιγμές τους Έλληνες. Αυτήν την κυτταρική μνήμη και το ένστικτο που μας δένει υπόγεια όπως ακριβώς μπλέκονται οι ρίζες του ίδιου αιωνόβιου δέντρου.

Κι αυτό το 80% δεν ήθελε «το καλό της πατρίδας». Επιζητούσε μια «ωραία καταστροφή». Εσείς μωρέ οι αυλοκόλακές του εξηγήστε του, γιατί σίγουρα δεν έχει διαβάσει «Ζορμπά» πως το Γένος τούτο γουστάρει από τα γεννοφάσκια του αυτές τις «όμορφες καταστροφές». Έτσι τρελό και απείθαρχο όπως είναι, ανά πάσα στιγμή δημιουργεί… μια ανατριχίλα Ζάλογγο. Ένα… παρανάλωμα Κούγκι. Τόσο ωραίες καταστροφές. Δεν θέλουμε βρε αδερφέ ούτε μνημόνιο, ούτε Μέρκελ, γιατί μας ζαλίζετε; Γιατί δεν καταλαβαίνετε 4000 χρόνια μετά ότι η Φυλή αυτή δεν διακυβεύει την προσωπικότητά της, δεν προσκυνά, δεν δίνει έδαφος; Εδώ είναι η χώρα των… Απροσκύνητων!!!

*

Κι αν οι προθέσεις του ήταν αγαθές γιατί ξανά υποτιμά την νοημοσύνη μας. Πάνω από 20 χρόνια οι ίδιοι κυβερνάνε. Αν ήθελε να βοηθήσει τη χώρα, δεν θα μάτωνε τους φτωχούς. Θα δημιουργούσε Ειδικό Δικαστήριο, θα παρέπεμπε και θα δήμευε όλα τα χρήματα αυτών που διαχειρίστηκαν δημόσιο χρήμα από την δεκαετία του ΄80 κι έκτοτε. Από τον πιο μικρό Δήμαρχο μέχρι τον διευθυντή νοσοκομείου. Αλλά δεν βολεύει η λύση αυτή. Στο πάρτυ αυτό είμασταν όλες οι οικογένειες μέσα…

Ποιον υποτιμάτε μωρέ κολλεγιόπαιδα του Χάρβαρντ; Εμάς που μέσα από τους αρχαίους φιλοσόφους μάθαμε να αγνοούμε το προφανές; Και γιατί όλη αυτή η εξωτερική κρυφτοπολιτική σας; Γιατί όλα κρυφά; Τι έχετε να κρύψετε από τον Ελληνικό λαό;

Τι υπέγραψε, θέλουμε να μάθουμε ακριβώς, ο Πάγκαλος, ο Σημίτης και ο Παπανδρέου στη Συνθήκη της Λισσαβώνας και σ’ αυτή του Μάαστριχτ;

Γιατί αφήνετε να καλλιεργείται τόσο απροκάλυπτα το παιχνιδάκι των Τούρκων περί ύπαρξης γκρίζων ζωνών και διεκδίκησης Ελληνικών νησιών; Γιατί μωρέ μάς έχετε τρελάνει; Και η τελευταία χώρα του κόσμου καθιέρωσε την ΑΟΖ βάσει του θαλάσσιου Διεθνούς Δικαίου. Την ΑΟΖ από το Καστελλόριζο που την αμφισβητούν, μέχρι τα βόρεια σύνορά μας. Πολύ φοβάμαι πως έχουν ήδη βάλει τις βάσεις για συνδιαχείριση και συνεκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας τις στιγμή που η γειτονιά μας φλέγεται για το μαύρο χρυσό. Τουρκία, Ισραήλ, Λίβανος, Αίγυπτος, Συρία κι εμάς ποιος και πού μας οδηγεί έτσι ανοχύρωτους; Η αγρύπνια μου είναι μήπως το Αρχιπέλαγος του Ελύτη μετατρέπεται εν αγνοία μας σε Νατοϊκή λίμνη.

Ποιος είναι ο νοικοκύρης που δεν ασφαλίζει το σπίτι του; Τι παιχνίδια και με ποιον τα παίζετε; Ποιον διάβολο μωρά υπηρετείτε και δεν χαράζετε, αύριο όμως, την ΑΟΖ στο Ανατολικό Αιγαίο. Η Τουρκία γιατί στη Μαύρη θάλασσα το έκανε;

«Ω Ελλάς! ω πατρίς μου!

ελπίδων γλυκυτάτων

μήτηρ! σε βλέπω ακόμα

ζώσαν και μαχομένην

και αναλαμβάνω»

Κάλβος

ναλαμβάνω αδέρφια μου με Ιερήν αγανάκτηση και με κάτι ολόιδιο μ’ αυτό που σ’ ορίζει σαν αίσθηση. Μ’ αυτό που σ’ οπλίζει για να πολεμάς όπως τότε! Όπως πάντα. Να έτσι όμως με την κοψιά του σπαθιού την τρομερή, κι όχι αλλιώς. Εγώ κι ο άνθρωπος της ομάδας π’ ανήκω. Ο άνθρωπος της Φυλής μου. Ο Έλληνας! Όλοι οι Έλληνες μαζί. Αν τους αφήσουμε αδέρφια τούτο το φθινόπωρο έτσι χωρίς να περάσουν σ’ εκλογές φοβάμαι… πως τα χάνουμε όλα. Το δημοκρατικό πολίτευμα της Αρχαίας Αθήνας δημιουργούσε ευτυχισμένους πολίτες. Μόνο ευτυχισμένοι δεν είμαστε. Όμως φοβάμαι ότι τώρα χάσαμε κι αυτό ακόμη το δικαίωμά μας να συμμετέχουμε με την ψήφο μας στον Δήμο. Που πα να πει χάνουμε και Πατρίδα και χώμα. Πρέπει νομίζω να προκαλέσουμε εκλογές, δημοψήφισμα, αποκατάσταση του Συντάγματος και μια νόμιμη Δημοκρατία. Αυτήν τη φορά όμως προσεκτικά. Πρέπει να ξεριζώσουμε από το σώμα της πατρίδας μας τα «κακά σπυριά» που μόλεψαν χρόνια τώρα το άγιο σώμα της. Δεν έχει άλλο χώρο εδώ για σκιερές αδερφότητες, για συνωμοσίες και σκοτεινές στοές.

Ξόανα αγριεμένα!!! Σας ορκίζομαι στο Θεό μου πως για εσάς θα έρθουν νύχτες που θα βελάζετε έτσι άσκοπα και θα πίνετε αμέτρητο σκοτάδι.

Όμοιο με την κατάρα του λαού μου θα ’ναι!!!

*

δέρφια μου, εν ονόματι του Στρατηγού του Γένους μας Μακρυγιάννη, του μόνου που αντιπροσωπεύει σήμερα όσο κανένας ηγέτης τους καημούς και τα πάθια της Ρωμιοσύνης. Του ηγέτη που παραμένει ενωμένος σφιχτά με την Φυλή του, εν ονόματι του δακρυσμένου Μακρυγιάννη, ας κάνουμε στα χώμα αυτού, τη ρυθμική συνένωσή μας μέσα στο φυσικό χώρο του Βυζαντίου που ποτέ δεν αλλάζει.

Τα μυστικά αυτού του Αρχηγού είναι καθαρά κι αιώνια. Αυτός λυτρώνει την πραγματικότητα χωρίς να την προδίδει. Κινήματα ψυχής των ταπεινών έδωσε μέσα σ’ αυτόν τον ταπεινό μηχανισμό «ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΜΕ ΜΑΣ ΔΙΔΑΞΕ ΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΓΩ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΕΝΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ».

Αδέρφια μου. Αυτοί που σήμερα βαστούν την τύχη της πατρίδας μας είναι επικίνδυνοι. Μετέτρεψαν την πιο όμορφη πατρίδα του κόσμου, τον ομφαλό της γης, την αριστοκράτισσα πατρίδα κατάντησαν επαίτισσα και φθηνή πόρνη στις αγορές του κόσμου. Και τρέχει εκεί μακριά σήμερα, λαχανιασμένη για να ταΐσει τα παιδιά της. Η όμορφη μάνα μας, αδέρφια αναγκάζεται να γλείφει εκείνες τις εκκρίσεις και το σπέρμα τόσων βιαστών. Θα την αφήσουμε;

Εν ονόματι του Στρατηγού Μακρυγιάννη, ας βγούμε στους δρόμους με ιερή αγανάκτηση, μέσα στην τρέλα εκείνη την παλιά της σφαγής για την πατρίδα. Με φουσκωμένα τα αίματα. Για την πατρίδα. Για τα κόκκαλα εκείνα που πρέπει ακόμη να βαστούν εκείνες οι μαυροφόρες γυναίκες που πατούν πάνω στα μάρμαρα. Οι γυναίκες που κρατούν λιβανιστήρια στα χέρια. Μέσα στη δικιά μας συνδιαλλαγή. Αυτήν την συνδιαλλαγή που ενώνει τον Θεό μας με τον αρχαίο χορό. Αυτό το κρυφό πάρε δώσε που καμιά αδερφότητα του κόσμου δεν θα μπορέσει ποτέ να σπάσει απ’ εμάς. Και για της δυσκολίας τον καιρό ο Μακρυγιάννης διατάζει:

«ΕΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΟΥ ΔΕΙΤΕ

ΝΑ ΚΑΠΗΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΜΟΝΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΝΑ ΣΗΚΩΣΕΤΕ ΤΑ ΟΠΛΑ!!!»

ΧΑΡΑ ΚΟΥΤΡΑ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΕΛ