ΠΕΛΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023 🌟 Ανακάλυψε Μοναδικά σχέδια στις καλύτερες τιμές!

Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου, Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στη συνεδρίαση της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ

Φίλες και φίλοι, θέλω κι εγώ να εκφράσω τη βαθιά μου λύπη για τον πρόωρο και άδικο θάνατο του Γιώργου Σταυρακάκη. Ενός εκλεκτού επιστήμονα, ενός σεισμολόγου με χαρακτηριστική εγκυρότητα και ψυχραιμία που αγαπήθηκε από την ελληνική κοινωνία, ενός ανθρώπου υπερήφανου, αξιοπρεπούς, ενός λεβέντη που τίμησε την Παράταξη η οποία τον επέλεξε ως ευρωβουλευτή στην προηγούμενη περίοδο του ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Διέγραψε μια λαμπρή διαδρομή στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά δυστυχώς ο θάνατος τον πήρε πολύ νέο από κοντά μας, τον αδίκησε και θέλω να ευχηθώ από καρδιάς κουράγιο στην γυναίκα του, στην οικογένειά του, σε όλους τους φίλους του. Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα με αγάπη, με συντροφικότητα και θα νιώθουμε πάντα υπερήφανοι γιατί ο Γιώργος Σταυρακάκης στρατεύτηκε και αγωνίστηκε μαζί μας, με το ΠΑΣΟΚ με τη Δημοκρατική Παράταξη.

******

Φίλες και φίλοι, βρισκόμαστε ένα μήνα πλέον μετά τις εκλογές και ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης, αναρωτιέται πού βρίσκεται η χώρα. Βρίσκεται σε ένα σημείο καλύτερο ή χειρότερο από το σημείο στο οποίο βρισκόμασταν πριν τη διάλυση της Βουλής, πριν την προκήρυξη των εκλογών;

Εάν δει κανείς τα Μέσα Ενημέρωσης, την καθημερινή συζήτηση, τις έρευνες της κοινής γνώμης, θα δει ότι επικρατεί η ενθουσιώδης βεβαιότητα πως είμαστε σε ένα καλύτερο σημείο. Έχει δημιουργηθεί δυστυχώς για τη χώρα μας ένα εικονικό σκηνικό.

Εμείς, την επομένη των εκλογών δηλώσαμε χωρίς καμία αναστολή, ότι στηρίζουμε την Κυβέρνηση σε μια δύσκολη σκληρή διαπραγμάτευση, προκειμένου να ξεκινήσει από ένα σημείο στο οποίο είχαμε φτάσει και να κερδίσει κάτι περισσότερο. Να φέρει τη χώρα σε ένα καλύτερο σημείο, να φέρει ένα διαπραγματευτικό αποτέλεσμα χειροπιαστό, θετικό, εφαρμόσιμο, που να σημαίνει κάτι για την οικονομία, για τις επιχειρήσεις, για τις επενδύσεις, για τον άνεργο, για τον πολίτη.

Αυτός ο ενθουσιασμός εξακολουθεί να είναι υψηλός. Αλλά έχει αλλάξει αιτιολογική βάση. Είναι ένας ενθουσιασμός διπλής απόσταξης. Κάποιοι είναι ενθουσιασμένοι επειδή εκλέχτηκε μια νέα Κυβέρνηση υποσχόμενη πολλά και γιατί εκλέχτηκε να εφαρμόσει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα, ένα σχέδιο Β.

Άλλοι είναι ενθουσιασμένοι επειδή η Κυβέρνηση υπαναχώρησε και κατάφερε τελικά να μην εφαρμόσει το πρόγραμμα που είχε υποσχεθεί, άρα είναι ενθουσιασμένοι επειδή η χώρα σώθηκε από τις αρνητικές συνέπειες της εφαρμογής του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ και από κοντά των Ανεξαρτήτων Ελλήνων. Πρόκειται για μια κατάσταση αντιφατική, για μια κατάσταση εύθραυστη, για μια κατάσταση που δεν αντέχει σε καμία σοβαρή λογική κριτική.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι η χώρα, ένα μόλις μήνα μετά τις εκλογές, πάσχει από ένα πρωτοφανές στρατηγικό κενό. Δεν έχουμε πλαίσιο αναφοράς, δεν έχουμε καθαρή προοπτική, δεν ξέρουμε πού ακριβώς βρισκόμαστε και ποιό θα είναι το επόμενο βήμα.

Ας θυμίσω λοιπόν -γιατί καλό είναι να τα λέμε -πού βρισκόταν η χώρα όταν πήγαμε στις εκλογές. Όταν πήγαμε στις εκλογές υπό τις συνθήκες πλήρους αμφισβήτησης της Κυβέρνησης, με μια αντιπολίτευση να λέει ότι «η Κυβέρνηση δεν δεσμεύει τη χώρα, ότι η Κυβέρνηση δεν έχει έγκυρη υπογραφή», όταν πήγαμε στις εκλογές με μια αντιπολίτευση ενθουσιασμένη με την ιδέα ότι οι δημοσκοπήσεις τη φέρνουν πρώτη με διαφορά, όταν υποσχόταν την ασυνέχεια του κράτους, τη ριζική αλλαγή, τη σκληρή διαπραγμάτευση, την ανατροπή των πάντων.

Όταν ξεκίνησε αυτή η διαδικασία στα μέσα Δεκεμβρίου ,ας πούμε σχηματικά, είχαμε ήδη διασφαλίσει την παράταση του προγράμματος που έληγε στις 31 Δεκεμβρίου του 2014 για δυο μήνες ,μέχρι τέλος Φεβρουαρίου και είχαμε διασφαλίςει την παράταση αυτή, γιατί ήταν νομικά αναγκαία προκειμένου η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να έχει μια ομαλή και ασφαλή σχέση με το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Όταν πήγαμε στις εκλογές η χώρα είχε διασφαλισμένο πρωτογενές πλεόνασμα, είχε δηλαδή το σημαντικό επιχείρημα που χρειάζεται για τη διαπραγμάτευση. Είχε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης μετά από πολλά χρόνια. Είχε ένα ισχυρό και ασφαλές τραπεζικό σύστημα. Είχε μια καθαρή προοπτική.

Είχαμε πάει τη διαπραγμάτευση μέχρι του σημείου που ξέρετε, κινούμενοι με αυστηρές κόκκινες γραμμές σε τρία επίπεδα.

Προσπαθούσαμε ,πρώτον ,να κλείσουμε το ευρωπαϊκό πρόγραμμα και να λάβουμε τις δόσεις του 2014 που είναι ζωτικές για τη χώρα, γιατί με αυτές δεν θα είχαμε κανένα πρόβλημα τους μήνες που έρχονται, το δύσκολο Μάρτιο, τον Απρίλιο και ούτω καθ’ εξής, 10,7 δισεκατομμύρια.

Δεύτερον, κάναμε μια σκληρή διαπραγμάτευση πραγματικά σκληρή, όχι εικονικά σκληρή, για να λάβουμε τις υπολειπόμενες δόσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το πρόγραμμα του οποίου υπάρχει και συνεχίζεται μέχρι το Μάρτιο του 2016.

Κάναμε, τρίτον , μια σκληρή διαπραγμάτευση για να πάμε από το Μνημόνιο στην προληπτική πιστωτική γραμμή, δηλαδή σε κάτι πολύ πιο άνετο πολύ πιο φιλικό για την ανάπτυξη και τον πολίτη, έχοντας διασφαλισμένα ,στη δική μας διάθεση, τα 11 δις που είχαν περισσέψει στο ΤΧΣ από τις Τράπεζες προκειμένου να χρηματοδοτείται, όταν υπάρχει ανάγκη η προληπτική πιστωτική γραμμή.

Και είχαμε ανοίξει τη συζήτηση για τη μετατροπή του προγράμματος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου πάλι σε προληπτικό, ώστε να γυρίσουμε στις αγορές και να διαλέγουμε από πού θα πάρουμε χρήμα ανάλογα με το επιτόκιο.

Ποιά ήταν η προεκλογική υπόσχεση με βάση την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ και οι εταίροι του οι ετερόκλητοι, οι ακροδεξιοί ,κέρδισαν τις εκλογές; Η πρώτη προεκλογική υπόσχεση ήταν ριζικές κινήσεις στο χρέος, μονομερείς κινήσεις, κούρεμα, απαλλαγή από το επαχθές χρέος, διεθνής διάσκεψη, μη καταβολή τοκοχρεολυσίων. Είχε καλλιεργηθεί η θεωρία ότι οι θυσίες των Ελλήνων οφείλονται στο χρέος, δεν είχε καταλάβει κανείς και δεν έλεγε την αλήθεια ότι οι θυσίες δεν οφείλονται στο χρέος, αλλά οφείλονται στο τεράστιο πρωτογενές έλλειμμα του 2009.

Το χρέος έχει μειωθεί και η Ελλάδα πληρώνει λιγότερο από 40% από ό,τι πλήρωνε κάθε χρόνο το 2009. Δεν μπήκαμε σε πολιτικές αναγκαστικής λιτότητας ,σε θυσίες, σε αυτό όλο το μεγάλο πόνο και κόπο λόγω του χρέους. Μπήκαμε λόγω της αδυναμίας να μαζέψουμε την ετήσια διαχείριση του προϋπολογισμού μας. Γιατί είχαμε ένα κολοσσιαίο, μοναδικό πρωτογενές έλλειμμα το 2009 που ξεπερνούσε τα 25 δις, το 12,5% του ΑΕΠ.

Το δεύτερο που έλεγαν ήταν «ποτέ συνέχιση του Μνημονίου, όχι παράταση του προγράμματος, κάτι άλλο, πρόγραμμα –γέφυρα, δεν θέλουμε τις δόσεις από την Ευρώπη και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ,το φτηνό χρήμα. Θέλουμε μόνο τα κέρδη που έχουν οι κεντρικές Τράπεζες των άλλων χωρών από τα ελληνικά ομόλογα». Κανείς δεν λέει ότι αυτό ήταν ένα επίτευγμα δικό μας, όταν κάναμε τη σκληρή διαπραγμάτευση 21 Φεβρουαρίου του 2012 και τελευταία στιγμή, τα ξημερώματα, τους πήραμε και τα κέρδη των κεντρικών Τραπεζών των κρατών - μελών, για να μειωθεί ακόμη περισσότερο το ελληνικό χρέος. Διεκδικούν το δικό μας επίτευγμα και καλά κάνουν, αλλά αυτό είναι ένα μέσα στα πολλά.

Και βέβαια είχαν την καταπληκτική θεωρία ότι «μη στενοχωριέστε, χρηματοδότηση θα βρούμε από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ,από το ELA, από τα έντοκα γραμμάτια» δηλαδή από τις Τράπεζες, στραγγίζοντας τη ρευστότητά τους, στραγγίζοντας την αγορά για να γεμίσουμε το συρτάρι του δημοσίου Ταμείου.

Είδαμε ότι αντί να γίνει αυτό, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα φάνηκε πολύ επιφυλακτική, πολύ αυστηρή. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θέλει να στηρίξει τις ελληνικές Τράπεζες, αλλά δεν θέλει οι ελληνικές Τράπεζες να αποκτήσουν ξανά μια επικίνδυνη αιμομικτική σχέση με το ελληνικό δημόσιο.

Και βέβαια η μεγάλη προεκλογική υπόσχεση ήταν «Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, η ανθρωπιστική κρίση, τα κόκκινα δάνεια, η πλήρης απαγόρευση των πλειστηριασμών, η επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 €, η κατάργηση του ΕΝ.Φ.Ι.Α., το αφορολόγητο στις 12.000 για όλους». Είδαμε μετά ,σιγά - σιγά ,η σκληρή διαπραγμάτευση, η υπερήφανη, η υποδειγματικά ριζοσπαστική που θα άλλαζε τους ευρωπαϊκούς ,αν όχι τους παγκόσμιους, συσχετισμούς να μετατρέπεται σε μια σειρά από τεχνάσματα, από τρικ για λέξεις και προσχήματα.

Όταν βέβαια ο συνομιλητής σου στην Ευρώπη αντιλαμβάνεται ότι στην πραγματικότητα του ζητάς να συναινέσει σε ένα πρόσχημα, σε μια λέξη, σε παίρνει χαμπάρι, καταλαβαίνει ότι δεν έχεις καμία διάθεση να μπεις στην ουσία της διαπραγμάτευσης, ότι αυτό για το οποίο αγωνιάς δεν είναι η ουσία, αλλά το πώς θα εμφανίσεις ένα εικονικό αποτέλεσμα στην κοινή σου γνώμη.

Και τελικά το αποτέλεσμα ήταν να μετονομάσουμε την τρόικα σε τρεις θεσμούς, το Μνημόνιο σε δανειακή σύμβαση, και να κατασκευάσουμε το νέο μύθο μικρής διάρκειας ότι άλλο η δανειακή σύμβαση ,άλλο το Μνημόνιο ,άλλο το πρόγραμμα. Όταν όποιος διαβάζει τα κείμενα, βλέπει τις ρητές παραπομπές από τη δανειακή σύμβαση στο Μνημόνιο, από το Μνημόνιο στις αναθεωρήσεις και στην τρόικα.

Δαπανήθηκε εθνικό κεφάλαιο, δαπανήθηκε πολύτιμος χρόνος, δαπανήθηκε η προσμονή και η συναίνεση της κοινωνίας, δαπανήθηκε και η δική μας καλοπιστία και συναίνεση, η οποία είχε δοθεί με γενναιοδωρία ,χωρίς να μας έχουν ενημερώσει, χωρίς να έχουν ζητήσει να κινητοποιήσουμε τα δικά μας δίκτυα. Το κάναμε όμως υπέρ της Κυβέρνησης και υπέρ της χώρας.

Αλλά όλοι περίμεναν μια σοβαρή διαπραγμάτευση επί της ουσίας. Έγινε το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό λάθος που μπορούσε να γίνει. Άνοιξαν περιττά μέτωπα με όλες σχεδόν τις χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση για εσωτερική κατανάλωση. Έγινε εσφαλμένη εκτίμηση των συσχετισμών και μεταξύ χωρών και μεταξύ πολιτικών Κομμάτων στην Ευρώπη και μεταξύ προσώπων.

Στην πραγματικότητα σκηνοθετήθηκε ένα show για εσωτερική κατανάλωση, γεμάτο πρωτοφανή υποκρισία, αλαζονεία και αυταρέσκεια. Φτάσαμε στο σημείο ο Υπουργός των Οικονομικών, αυτός που πρέπει να εκφράζει την φερεγγυότητα του δημοσίου και προς τα μέσα και προς τα έξω, να λέει σήμερα το καταπληκτικό «Διαφωνώ με τον εαυτό μου» και να λέει χτες το εξίσου καταπληκτικό «Θα βρούμε ένα τρόπο να τους κοροϊδέψουμε».

Και όλα αυτά στην ελληνική τηλεόραση χωρίς να έχει συνείδηση ότι ό,τι λέγεται στην ελληνική τηλεόραση, λέγεται αυτοστιγμεί στα παγκόσμια Μέσα Ενημέρωσης και φτάνει στα γραφεία όλων των Πρωθυπουργών και όλων των Υπουργών Οικονομικών της Ευρώπης και του κόσμου.

Από το σκληρό rock φτάσαμε μέσα σε λίγες εβδομάδες στο e-mail Βαρουφάκη – Κοστέλο. Φτάσαμε στην παράταση του προγράμματος του Μνημονίου μέχρι το τέλος Ιουνίου, χωρίς χρηματοδότηση. Αντί η Ελλάδα να έχει προοπτική από την 1η Μαρτίου να περάσει στην προληπτική πιστωτική γραμμή, είναι ευχαριστημένη επειδή μένει στο Μνημόνιο, το τρέχον, μέχρι τα τέλη Ιουνίου και γιατί δεν έχει καμία χρηματοδότηση, αλλά τα πάντα εξαρτώνται από τον βαθμό συμμόρφωσης, τις αξιολογήσεις και την έκθεση που θα κάνουν οι τρεις θεσμοί, δηλαδή η τρόικα με το νέο όνομά της.

Είναι η Ελλάδα ευχαριστημένη γιατί το Μνημόνιο το γράφει ιδιοχείρως το ελληνικό Υπουργείο Οικονομικών καθ’ υπαγόρευση της τρόικας ,γιατί αυτό είναι μια πρόσθετη τιμωρία, μια ταπείνωση ,να γράφουν οι ίδιοι αυτά που υπαγορεύουν οι «θεσμοί».

Τώρα περιμένουμε συνεχώς κάτι άλλο. Την εξειδίκευση των μέτρων μέχρι τέλος Απρίλη, την αξιολόγηση για κάθε εκταμίευση, τις εβδομαδιαίες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στη Φρανκφούρτη, για να δούμε αν έχουμε ανάσες, αν υπάρχει χρηματοδότηση, αν μπορεί να υπάρξει ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα.

Και βέβαια όλα αυτά δημιουργούν τεράστιες επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία. Ποιος να επενδύσει; Γιατί να μην υπάρχει αβεβαιότητα σε σχέση με το χρηματοπιστωτικό σύστημα; Γιατί να μπορεί να δώσει απάντηση η διεθνής κοινότητα σε σχέση με τις χρηματοδοτικές μας ανάγκες, όταν εμείς δεν έχουμε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο κάλυψης των χρηματοδοτικών αναγκών; Γιατί να μας πάρουν σοβαρά στη διεθνή συζήτηση σε σχέση με τις αποκρατικοποιήσεις όταν λέμε κάθε μέρα μια διαφορετική θέση;

Και βέβαια όλα αυτά οδηγούν, μετά τον Ιούνιο, πού; Κατά το μύθο βραχείας διάρκειας οδηγούν μετά τον Ιούνιο στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Μετά τον Ιούνιο «απελευθερωνόμαστε». Η αλήθεια είναι ότι μετά τον Ιούνιο απλώς ετοιμαζόμαστε, πλησίστιοι, να μπούμε στο Μνημόνιο 3 ,με νέο δάνειο. Από εκεί που θα είχαμε βγει ήδη ,από τα τέλη Φεβρουαρίου, από τη λογική των Μνημονίων και θα είχαμε κάνει το πρώτο βήμα προς την ομαλότητα και προς την επάνοδο στις αγορές.

Και βέβαια η αιδήμων σιωπή σε σχέση με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο απεκαλύφθη τι έκρυβε: την κανονική συνέχιση του προγράμματος, το Μνημόνιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου το σκληρότερο δηλαδή, τις συνεχείς αξιολογήσεις.

Και την παράκληση «εάν έχουμε πρόβλημα, θα έχετε την καλοσύνη να μετακυλήσετε τις λήξεις για να μην πτωχεύσουμε;». Δηλαδή η υπερήφανη Ελλάδα εξαρτάται αυτή τη στιγμή από την καλή βούληση ενός διεθνούς οργάνου παγκόσμιας σύνθεσης που είναι το Διοικητικό Συμβούλιο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, με χώρες φτωχές, χώρες του 3ου κόσμου, χώρες της λατινικής Αμερικής που ενοχλούνται επειδή η πλούσια Ευρωζώνη τους παίρνει τα λεφτά . Και εξαρτώμεθα φυσικά όχι από ένα πολιτικό όργανο, αλλά από ένα διατραπεζικό όργανο ,όπως είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ,η οποία αποφασίζει με τα δικά της αυστηρά κριτήρια για τη ρευστότητα προς την ελληνική οικονομία.

Και μέσα σε όλα αυτά ,ας μην ξεχνιόμαστε, στροφή 180 μοιρών στο χρέος. Τώρα ξεχάστηκαν οι μονομερείς κινήσεις, ξεχάστηκε η διεθνής διάσκεψη. Τώρα έχουμε αποδοχή του πολύ καλού πλαισίου του 2012, του "καταστροφικού "PSI, τώρα θέλουμε αυτό που εμείς είχαμε κερδίσει.

Αλλά αρχίζει και από την άλλη μεριά πια η σκλήρυνση. Γιατί τώρα ακούω να λένε πολλοί Υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης «δεν είπαμε στο τελευταίο Eurogroup ότι επιβεβαιώνονται οι δεσμεύσεις του 2012 σε σχέση με το χρέος. Ας δούμε το βαθμό συνέπειας της Ελλάδας και μετά αποφασίζουμε».

Εδώ βρισκόμαστε. Σε μια θέση, η οποία είναι σαφώς χειρότερη. Μπορεί να γλιτώσαμε την καταστροφή, μπορεί να γλιτώσαμε την πρόσκρουση σε ένα πολύ σκληρό τοίχο, μπορεί να γλιτώσαμε την ασύντακτη χρεοκοπία πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης. Αλλά για πείτε μου, τι καταλαβαίνει κάθε Έλληνας που δεν φοβάται να παραδεχτεί την αλήθεια και το δικό του λάθος, αν πίστεψε σε λάθος πράγματα και έδωσε μια εσφαλμένη ψήφο;

Αν είναι τώρα τόσο δύσκολη η διαπραγμάτευση, εάν τώρα πρέπει να υποχωρείς γιατί τελείς υπό εκβιασμό, ποιες ήταν οι συνθήκες της διαπραγμάτευσης το 2009; Ποιές ήταν οι συνθήκες της διαπραγμάτευσης το 2010; Το ’11; Το ‘12; Το ’13; Ώσπου να βγει η χώρα σε πρωτογενές πλεόνασμα και να αποκτήσουν σταθερότητα οι ελληνικές Τράπεζες; Μπορεί κανείς να σκεφτεί τις συνθήκες μιας πραγματικά οδυνηρής, σκληρής διαπραγμάτευσης με μεγάλους κινδύνους, πέντε, τέσσερα, τρία, δύο χρόνια πριν;

Υπήρχε το σχέδιο B; Δεν υπήρχε. Απεδείχθη ότι κάθε προσπάθεια να αλλάξει το σχέδιο Α, σε πηγαίνει πίσω ,όπως έγινε και στην Κύπρο; Σε πηγαίνει σε χειρότερη θέση και όχι σε καλύτερη; Διχάστηκε το έθνος στη βάση ενός ψέματος; Διχάστηκε το έθνος στη βάση μιας φτηνής δημαγωγίας, που μοίρασε τους Έλληνες σε δήθεν μνημονιακούς, δοσίλογους, προδότες, ενδοτικούς και δήθεν αντιμνημονιακούς, σκληρούς, πατριώτες, υπερήφανους, τσαμπουκάδες, που δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα;

Και θα δούμε τι έκανε ο κάθε Πρωθυπουργός την περίοδο αυτή και τι έφερε ο κάθε Υπουργός Οικονομικών ,πόσα χρέωσε τη χώρα και πόσα ελάφρυνε τη χώρα. Ποιό είναι το πραγματικό αποτέλεσμα, που έχει βάλει την υπογραφή του.

Βρισκόμαστε, φίλες και φίλοι, στο απόλυτο στρατηγικό κενό. Είναι όλα στον αέρα. Τα δημόσια έσοδα μειώνονται, τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων μειώνονται, οι χρηματοδοτικές ανάγκες αυξάνονται, οι επενδύσεις αδρανοποιούνται, ο ρυθμός ανάπτυξης δυστυχώς τείνει να ξαναγίνει αρνητικός, το πρωτογενές πλεόνασμα εξανεμίζεται. Η χώρα αναγκάζεται να μπει σε μια διαπραγμάτευση επί της ουσίας υπό συνθήκες πολύ χειρότερες για την οικονομία της ,άρα πολύ πιο ασθενής διαπραγματευτικά.

Και τώρα αρχίζουν και προστίθενται νέα ερωτήματα: υπήρχε άλλη λύση; Μπορούσε η Κυβέρνηση να κάνει κάτι διαφορετικό; Μου το ρώτησε και ο Πρωθυπουργός. Ναι, μπορούσε η Κυβέρνηση να κάνει κάτι πολύ απλό και πολύ διαφορετικό: να αποδεχτεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο βρισκόμασταν, το γεγονός ότι είχαμε παράταση μέχρι τέλος Φεβρουαρίου και στη συνέχεια έτοιμο το σχέδιο για τη μετάβαση στην προληπτική πιστωτική γραμμή και να συνεχίσει τη διαπραγμάτευση επί της ουσίας, από τις δικές μας κόκκινες γραμμές.

Εμείς λέγαμε όχι σε μειώσεις μισθών και συντάξεων, εμείς λέγαμε όχι σε νέες απολύσεις στο δημόσιο, εμείς λέγαμε όχι σε νέες πρόχειρες αλλαγές ,περιττές, στο ασφαλιστικό σύστημα, εμείς λέγαμε όχι στην επαναφορά των ομαδικών απολύσεων, εμείς λέγαμε όχι στην κατάργηση των 100 δόσεων που είχαμε ψηφίσει λίγες εβδομάδες πριν, εμείς λέγαμε όχι στην άρση της προστασίας της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς.

Και το περιβόητο σχέδιο για την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης πολύ πιο ολοκληρωμένο, το είχε παρουσιάσει ο Βασίλης Κεγκέρογλου ως αρμόδιος Υφυπουργός με διασφαλισμένη χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ. Με χρηματοδότηση και για το εγγυημένο κοινωνικό εισόδημα σε όλη την Ελλάδα, με χρηματοδότηση για τα προγράμματα σίτισης, στέγασης και παροχής ηλεκτρικής ενέργειας που ούτως ή άλλως γινόταν από τη ΔΕΗ, μέσα από το κοινωνικό τιμολόγιο, που καλύπτει και τα νοικοκυριά που στην πράξη δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν καθόλου.

Πολύ πιο φιλόδοξο και ολοκληρωμένο σχέδιο, επεξεργασμένο, εγκεκριμένο, χρηματοδοτημένο, εκτός πάσης διαπραγμάτευσης.

Αντί να το κάνει αυτό ,θέλησε να αλλάξει τις λέξεις και στις λέξεις θυσίασε τα πράγματα και τελικά δεν έμειναν ούτε οι λέξεις, ούτε τα πράγματα. Γιατί φυσικά από ένα σημείο και μετά το σύστημα σε εκδικείται. Όταν δει ότι δεν μπορείς να κάνεις μια ουσιαστική διαπραγμάτευση, αρχίζει το πουλόβερ να ξηλώνεται και οι απαιτήσεις να αυξάνονται.

Και τώρα, είδα χτες ένα Πρωθυπουργό να απευθύνεται στο Υπουργικό Συμβούλιο και με τον τρόπο αυτό στον ελληνικό λαό και να μην λέει την αλήθεια . Με ενοχλεί πάρα πολύ το γεγονός ότι κυριαρχεί πια η υποκρισία ως κεντρική έννοια στο πολιτικό μας σύστημα και στο δημόσιο λόγο μας.

Το έθνος διχάστηκε γύρω από ένα ψέμα, φίλες και φίλοι ,και μπορεί να ενωθεί μόνο γύρω από την αποδοχή της αλήθειας. Δεν αποδεχόμαστε την αλήθεια ,όταν δεν θέλουμε να την πούμε, να την κατανοήσουμε και αναπαράγουμε συνεχώς ένα καινούργιο ψέμα.

Τι ισχύει; Ισχύουν οι μονομερείς μετεκλογικές εξαγγελίες για μια σειρά από νομοσχέδια; Όπως αυτές για τις 100 δόσεις με πολύ μεγαλύτερες ελαφρύνσεις; Για το πολύ μεγαλύτερο όριο αντικειμενικής αξίας στους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας; Όπως αυτή για την άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ από το 2015; Όπως αυτή για την άμεση επαναφορά του αφορολογήτου στις 12.000;

Ή ισχύει η δέσμευση που είδαμε στην απόφαση του Eurogroup και στο mail Βαρουφάκη ότι δεν θα υπάρχει καμία μονομερής ενέργεια, ότι όλα τα νομοθετικά μέτρα θα συζητιούνται με τους εταίρους, θα ελέγχονται, θα εξετάζονται από πλευράς δημοσιονομικού κόστους και μόνο όταν υπάρχει διασφαλισμένη χρηματοδότηση και δεν θίγεται το δημοσιονομικό πλαίσιο θα προχωράει ένα μέτρο;

Σε ποια νομοσχέδια αναφέρθηκε χθες ο κ. Τσίπρας; Αναφέρθηκε σε ένα νομοσχέδιο για την ΕΡΤ που έχει τη λέξη ΕΡΤ, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την ΕΡΤ που ξέραμε μέχρι το 2013 και βασίζεται στην πάρα πολύ ωραία ιδέα της αισθητής αύξησης του ανταποδοτικού τέλους, δηλαδή στα λεφτά των πολιτών. Πάρα πολύ ωραία!

Επίσης είδα να αναφέρεται ξανά σε ένα νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση το οποίο το είπε με τελείως διαφορετικά λόγια από τα λόγια που είχε χρησιμοποιήσει ο κ. Βαρουφάκης στο mail της προηγούμενης μέρας, όπου έλεγε καμία δημοσιονομική επιβάρυνση, καμία χρηματική ενίσχυση, μόνο έμμεσα μέτρα με τη μορφή υλικών παροχών. Δηλαδή πολύ πίσω από την δική μας ολοκληρωμένη πρόταση που είναι και εγκεκριμένη και χρηματοδοτημένη.

Είδα να μη μιλάει για 100 δόσεις. Το απέφυγε αυτό, αλλά να μιλάει για ρύθμιση των ληξιπροθέσμων οφειλών η οποία θα γίνει πώς; Σε συνεννόηση ή χωρίς συνεννόηση; Με έλεγχο των δημοσιονομικών επιπτώσεων ή χωρίς έλεγχο;

Τίποτα δεν θα γίνει. Όλα θα γίνουν με έλεγχο. Κανένα νομοσχέδιο δεν θα κατατεθεί ως μονομερής κίνηση ,γιατί εάν υπάρξει οποιαδήποτε μονομερής κίνηση ,θα υπάρξει η σκληρή απάντηση η οποία θα κρεμάσει τη χώρα στο γκρεμό των χρηματοδοτικών της αναγκών . Γιατί από εκεί που υπήρχε η υπερήφανη άρνηση είσπραξης των δόσεων, τώρα βεβαίως θέλουμε τις δόσεις του 2014 και από την Ευρώπη και από ΔΝΤ και έχουμε μείνει με σεμνότητα στο πρόγραμμα του ΔΝΤ και βεβαίως στο πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να ετοιμαστεί το μνημόνιο 3. Αρχίζουν όμως και αποκαλύπτονται οι προθέσεις, επειδή έχουμε έναν Υπουργό Οικονομικών ο οποίος είναι τόσο ενθουσιασμένος από τη φωνή του και από την παράστασή του στα μέσα ενημέρωσης . Δεν ξέρω πότε ακριβώς κάνει τους σχεδιασμούς, γιατί είναι συνεχώς σε κάποιο μέσο ενημέρωσης, ή εάν δεν είναι σε μέσο ενημέρωσης είναι στο blog ή στο twitter, άκουσα σήμερα ότι η εύκολη ιδέα είναι μια έκτακτη εισφορά.

Όταν εμείς αγωνιστήκαμε να μειώσουμε την έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης και να ελαφρύνουμε τα φορολογικά βάρη, ιδίως της μεσαίας τάξης, τώρα έχουμε το σχέδιο του πλήρως αποδεκατισμού της μεσαίας τάξης, όση έχει απομείνει. Γιατί και η μετατροπή του ΕΝΦΙΑ σε Φόρο Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας και η έκτακτη εισφορά, είναι στην πραγματικότητα η υπερβολική και δυσανάλογη επιβάρυνση των ανθρώπων που κάτι έχουν, κάτι έχουν, γιατί φυσικά εάν έχεις κάτι, δεν υπάρχει λόγος να ασχολείται κανείς μαζί σου φορολογικά, διότι πρέπει να σε βοηθήσει το κράτος – και ορθά. Αυτό επιβάλλει η κοινωνική αλληλεγγύη, η κοινωνική δικαιοσύνη, αυτό επιβάλλει η κοινωνική συνοχή.

Άρα αυτοί που έχουν τη στοιχειώδη δυνατότητα να πληρώσουν, είναι αυτοί που απειλούνται με υπέρμετρες, ανοργάνωτες και επιπόλαιες επιβαρύνσεις.

Και βέβαια δεν άκουσα τίποτα να λέει ο κ. Τσίπρας χθες για το αφορολόγητο. Δεν άκουσα να λέει τίποτα για τον κατώτατο μισθό. Δεν άκουσα να λέει τίποτα για τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Δεν άκουσα να λέει τίποτα για τις προσλήψεις.

Έχουμε λοιπόν ένα νέο μύθο. Το μύθο ότι προχωράμε κανονικά, ενώ έχουμε μείνει ακίνητοι, εγκλωβισμένοι στα λάθη της διαπραγμάτευσης και του σχεδιασμού. Έχουμε το μύθο "υπομονή αδέλφια έρχεται ο Ιούλιος και ελευθερωνόμαστε ". Ενώ μπαίνουμε στο μνημόνιο 3.

Και έχουμε και το μύθο ότι είμαστε αδέκαστοι και ότι θα αποκαλύψουμε την αλήθεια, αλλά δεν θέλουμε τη Βουλή. Γιατί ενώ ο κ. Τσίπρας με δικές του ερωτήσεις, όχι μόνο ο κ. Λαφαζάνης, όλα τα προηγούμενα χρόνια επέμενε στο ρόλο της Βουλής και ορθά και ήθελε όλα να ψηφίζονται στη Βουλή και να συζητιούνται στη Βουλή . Και ενώ εμείς είχαμε φέρει τις δυο προηγούμενες τροποποιήσεις της δανειακής σύμβασης, δηλαδή του μνημονίου, δηλαδή του προγράμματος στη Βουλή και την τελευταία μόλις πριν από τη διάλυση της Βουλής, αυτοί αποφεύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι, τη Βουλή. Γιατί αποφεύγουν τη Βουλή;

Έχουν νομιμοποίηση; Έχουν συσχετισμό; Έχουν την αποδοχή των βουλευτών τους; Τι εικόνα δημιουργείται διεθνώς όταν η γερμανική Βουλή συζητά και ψηφίζει για το ελληνικό πρόγραμμα, η Ελληνική Βουλή να μη συζητά και να μην ψηφίζει. Η κυβέρνηση έχει τη δεδηλωμένη πλειοψηφία της Βουλής; Διαθέτει πράγματι στη μεγάλη αυτή επιλογή που κάνει διεθνώς, στη δέσμευση της χώρας, διαθέτει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας της χώρας;

Εάν τη διαθέτει, πρέπει να το αποδείξει. Και πρέπει να το αποδείξει με συζήτηση και ψηφοφορία στην τροποποίηση και παράταση της δανειακής σύμβασης. Τη δανειακή σύμβαση την έδωσα στον κ. Τσίπρα ως κείμενο να τη δει. Παραπέμπει ρητά στο μνημόνιο, όπως είπα και προηγουμένως. Είναι το πρόγραμμα. Δεν είμαστε καλόγηροι του μεσαίωνα να βαφτίζουμε το ψάρι κρέας.

Αλλά εν πάση περιπτώσει εδώ τα πράγματα είναι πάρα πολύ απλά. Ναι, η μετονομασία είναι από το κρέας στο ψάρι. Τώρα όμως το ψάρι είναι πιο πολυτελής τροφή από το κρέας. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να πούμε ότι η προσβολή προς το Κοινοβούλιο είναι ένα πολύ σημαντικό θεσμικό ζήτημα.

Η εικόνα μιας κυβέρνησης που φοβάται τους βουλευτές της, είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό πολιτικό ζήτημα και όλα αυτά συνθέτουν ένα ακόμη πιο σοβαρό ζήτημα διεθνούς αξιοπιστίας της χώρας. Γιατί πώς μπορείς να διαπραγματευτείς, να απαιτήσεις, να προστατευθείς, να προχωρήσεις, όταν λες στη διεθνή κοινότητα ότι φοβάμαι τους βουλευτές μου και τη Βουλή μου.

Εσύ που αμφισβήτησες το δικαίωμα της προηγούμενης κυβέρνησης να υπογράφει, όταν αμφισβήτησες την αρχή της συνέχειας του κράτους και όταν απαίτησες – και ορθά – όλα να έρχονται και να ψηφίζονται στη Βουλή.

Και το υποκατάστατο της απουσίας της κοινοβουλευτικής συζήτησης για το πρόγραμμα, είναι η πρόταση για τη σύσταση εξεταστικής επιτροπής για τα μνημόνια. Αυτό είναι το πιο ευχάριστο νέο των τελευταίων ημερών, ειδικά για μας, γιατί είναι πράγματι εξαιρετική ιδέα, την οποία θα ψηφίσουμε με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό στη Βουλή. Χρειαζόμαστε μια μόνιμη και διαρκή εξεταστική επιτροπή για τα μνημόνια. Για το πώς διαμορφώθηκε η ανεξέλεγκτη κατάσταση στην ελληνική οικονομία, ιδίως την περίοδο 2004 – 2009, όταν την ευθύνη είχε η κυβέρνηση Καραμανλή, η κυβέρνηση της Ν.Δ. Για το πώς έγιναν οι χειρισμοί το 2009 και το 2010, υπό ποιες συνθήκες μπήκαμε πράγματι στο πρώτο πρόγραμμα.

Πώς έγινε η μεγάλη διαπραγμάτευση για το δεύτερο πρόγραμμα. Το μεγάλο ευνοϊκό δάνειο, το κούρεμα και την αναδιάρθρωση του χρέους. Τι έκαναν όλοι οι παράγοντες του θεσμικού και πολιτικού βίου της χώρας; Τι είχε πει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Τι είχε κάνει η Τράπεζα της Ελλάδος; Αλλά όχι μόνο τότε, και τώρα. Τι ήξερε ο κ. Τσίπρας πριν πάει η χώρα στις εκλογές ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Τι του είχε πει ο κ. Ντράγκι πριν τις εκλογές; Τι του είχε πει ο κ. Γιούνγκερ πριν τις εκλογές; Τι του είχαν πει όλοι οι Ευρωπαίοι παράγοντες πριν τις εκλογές; Τι του είχε πει η Τράπεζα της Ελλάδος πριν τις εκλογές;

Για να δούμε λοιπόν πού βρισκόταν η ελληνική οικονομία το 2009; Τι έγινε με το μνημόνιο 1; Τι έγινε με το μνημόνιο 2 και πώς πάμε τώρα ,με τα μάτια κλειστά ,στο μνημόνιο 3 αντί να βγούμε στο ξέφωτο της προληπτικής πιστωτικής γραμμής;

Και βέβαια η συζήτηση στην Ολομέλεια για τη σύσταση της εξεταστικής Επιτροπής θα είναι η συζήτηση για όλα όσα έκαναν στη διαπραγμάτευση και για όλα όσα συμφώνησαν με το Eurogroup κατά τρόπο δυσμενή για τη χώρα, η συζήτηση που θέλουν να αποφύγουν και γι' αυτό δεν φέρνουν τη σύμβαση για κύρωση στη Βουλή.

Και πώς θα υπογράψει ο κ. Βαρουφάκης; Με ποιά άνεση; Με ποιά άνεση θα δεσμεύσει με την υπογραφή του τον ελληνικό λαό; Και εντάξει ο κ. Βαρουφάκης, ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος γιατί να παρανομήσει; Η Διοίκηση του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που πρέπει να επιστρέψει τα 11 δις στον ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας που ήδη τα πήρε πίσω και τα έχει αυτός, γιατί να υπογράψει και να αναλάβει τη δέσμευση αυτή; Έχετε καταλάβει τι έχουμε πάθει;

Μας πήραν τα 11 δις πίσω, ενώ εμείς αυτά τα είχαμε ως αποθεματικό της προληπτικής πιστωτικής γραμμής, μας είπαν ότι αυτά θα πάνε μόνο στις Τράπεζες, ούτε για κόκκινα δάνεια ούτε για οτιδήποτε άλλο, μόνο για ανακεφαλαιοποίηση. Μας έχουν στο σταγονόμετρο σε σχέση με το ELA και τη ρευστότητα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και μας ελέγχουν εβδομάδα – εβδομάδα. Δεν έχουμε λεφτά για να καλύψουμε τις χρηματοδοτικές ανάγκες των επομένων εβδομάδων και των επομένων μηνών, είμαστε υπό διαρκή αξιολόγηση με βάση τους παλιούς και τους νέους μνημονιακούς όρους και δεν έχουμε προοπτική να βγούμε, δεν έχουμε χρονοδιάγραμμα.

Έχουμε μόνο προοπτική να συνεχίσουμε με ένα άλλο Μνημόνιο και με ένα άλλο δάνειο! Ποιος μπορεί να είναι ενθουσιασμένος με αυτή την κατάσταση; Και γιατί εμείς έχουμε την υποχρέωση να μην λέμε την αλήθεια; Γιατί υπάρχει και αυτή η θεωρία. Υπάρχει η θεωρία ότι δεν δικαιούμαστε να μιλάμε, δεν δικαιούμαστε να καταλαβαίνουμε, ενδεχομένως δεν δικαιούμαστε να υπάρχουμε και πολιτικά, για να μην πω ότι μερικοί το θέτουν και βιολογικά.

Και αυτό είναι πάρα πολύ σοβαρό. Είναι ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα δημοκρατίας. Ναι, το ΠΑΣΟΚ είναι τώρα ένα μικρό κοινοβουλευτικό Κόμμα, ναι, έχουμε ένα μικρό ποσοστό του ελληνικού λαού στις εκλογές. Αλλά η δημοκρατία και το κράτος Δικαίου υπάρχουν κυρίως για τους λίγους, για τον έναν. Είναι αυτό που δεν καταλαβαίνουν αυτοί που έχουν αναλάβει τώρα να είναι θεματοφύλακες των θεσμών και δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνει να είσαι θεματοφύλακας των θεσμών, τι σημαίνει το κράτος Δικαίου. Τι σημαίνει το δημοκρατικό μέτωπο κατά της Χρυσής Αυγής, που κι αυτό κλονίζεται, που είναι ένα πραγματικό κατάντημα για τη δημοκρατία το γεγονός ότι κλονίζεται θεσμικά το μέτωπο των δημοκρατικών δυνάμεων σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή.

Στηρίζουμε την Κυβέρνηση στη διεθνή διαπραγμάτευση, αρκεί να γίνεται διεθνής διαπραγμάτευση και να υπάρχει στρατηγική.

Θέλουμε εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης που φυσικά ούτε έγινε, ούτε θα γίνει κατά τη γνώμη μου. Δεν θέλουμε καμία συμμετοχή στην Κυβέρνηση, θέλουμε από τη θέση μας στη Βουλή ως αντιπολίτευση να παίζουμε το ρόλο μας στο πλαίσιο της αναγκαίας εθνικής ευθύνης και εθνικής συναίνεσης. Θέλουμε ενημέρωση, θέλουμε να μπορούμε να βοηθούμε με τις δικές μας επαφές και γνωριμίες, αλλά πρέπει να υπάρχει εθνική στρατηγική.

Και αν η εθνική στρατηγική μπορεί να συγκροτηθεί μόνο στη βάση της παραδοχής ότι δεν υπάρχει άλλη εθνική στρατηγική από αυτή που διαμορφώσαμε και εμείς προωθήσαμε με κόστος, τι να κάνουμε ,ας παραδεχτούν την αλήθεια. Ας παραδεχτούν ότι υπάρχει μόνο μία εθνική στρατηγική. Έκαναν λάθος. Και το λάθος αυτό έχει τεράστιο κόστος.

Πρέπει η χώρα να αποκτήσει προοπτική ,φίλες και φίλοι και για να αποκτήσει προοπτική πρέπει να αντιληφθεί που πατά και που πηγαίνει. Γιατί όταν μια χώρα ζει μέσα σε μια εικονική πραγματικά που η ίδια με χειροκροτήματα υποδέχεται και αναπαράγει, κινδυνεύει. Δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.

******

Φίλες και φίλοι, η Κεντρική Επιτροπή έχει όμως κι άλλα καθήκοντα πέρα από αυτά που αφορούν τη συγκυρία. Έχουμε την υποχρέωση να ανασυγκροτήσουμε το χώρα μας, τη Δημοκρατική Παράταξη, το ΠΑΣΟΚ, να δώσουμε προοπτική.

Γνωρίζετε ότι, όπως προβλέπει το Καταστατικό, ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποφάσισα τη σύγκλιση εκτάκτου Συνεδρίου που τοποθετώ για τις 15 Μαΐου προκειμένου να εξελιχθούν, όπως προβλέπει το Καταστατικό, όλες οι προσυνεδριακές διαδικασίες.

Θέλω και θέλουμε όλοι ένα Συνέδριο πολιτικό, ένα Συνέδριο προγραμματικό και κάτι παραπάνω από αυτό, ένα Συνέδριο αξιακό, ένα Συνέδριο που θα ασχοληθεί με τη σύγχρονη ταυτότητα της Δημοκρατικής Παράταξης, με τη σύγχρονη ταυτότητα της Κεντροαριστεράς, με τη σύγχρονη ταυτότητα της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας, με τις συμμαχίες, με τις δημιουργικές κοινωνικές δυνάμεις στις οποίες απευθυνόμαστε.

Θέλουμε όλοι μαζί και πρωτίστως, θα μου επιτρέψετε να πω ,θέλω ένα Συνέδριο ανοιχτό στην κοινωνία και φυσικά ένα Συνέδριο ανοιχτό σε όλη την Παράταξη, χωρίς αποκλεισμούς.

Ένα συνέδριο ανοιχτό ακόμη και σε όσους από λάθος εκτίμηση ακολούθησαν τη διάσπαση του "ΚιΔηΣο" ,αυτό το προσωποπαγές Κόμμα, με εξαίρεση τα λίγα επώνυμα στελέχη, που ενήργησαν και ενεργούν με βλαπτικό μίσος για την Παράταξη, ή ακολούθησαν μια γελοία δήθεν ουδέτερη συμπεριφορά καταργώντας τον θεμελιώδη κανόνα κομματικής συνείδησης και ένταξης: τον κανόνα του παραβάν.

Στο Συνέδριο θα λήξει η θητεία μου ως Προέδρου του ΠΑΣΟΚ και δεν θα ανανεωθεί. Θα ασκώ όμως πλήρως τα καθήκοντά μου μέχρι την εκλογή νέου Προέδρου. Επιδίωξη είναι η εκλογή του νέου Προέδρου να γίνει μετά το Συνέδριο, με άμεση ψηφοφορία. Αλλά όλα αυτά θα γίνουν στη βάση ενός γνήσιου, αυθεντικού, νέου Μητρώου μελών που θα συγκροτηθεί με απόλυτη διαφάνεια, θα είναι εξ αρχής ηλεκτρονικό και απόλυτα αυθεντικό.

Αντιλαμβάνεστε ότι έχει πολύ μεγάλη σημασία να συγκροτήσουμε σήμερα την Εθνική Οργανωτική Επιτροπή του Συνεδρίου που θα είναι και το Σώμα των μόνων συνέδρων που θα μετέχουν χωρίς εκλογή ,των ex officio συνέδρων. Μια εθνική Οργανωτική Επιτροπή με κορμό την παρούσα Κεντρική Πολιτική Επιτροπή ,με τη Γραμματεία της Δημοκρατικής Παράταξης, τους Γραμματείς των Νομαρχιακών και Τομεακών Οργανώσεων, τους υποψήφιους βουλευτές Επικρατείας, τους δέκα πρώτους σε σταυρούς υποψήφιους ευρωβουλευτές μας και πέραν των βουλευτών μας, από τους υποψήφιούς μας ,ένας αριθμός ενδεικτικός στελεχών που έδωσαν τον αγώνα στο ψηφοδέλτιο και ανάλογα με το μέγεθος της κάθε Περιφέρειας πρέπει να εκπροσωπούν και αυτοί μαζί με τους βουλευτές μας την Περιφέρειά τους στην Εθνική Οργανωτική Επιτροπή.

Ο Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής ο Νίκος Ανδρουλάκης θα αναφερθεί στη συνέχεια σε λεπτομέρειες που διαμορφώσαμε στη συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου.

Θέλω όμως ήδη από τώρα ,ενόψει της πρώτης συνεδρίασης της Εθνικής Οργανωτικής Επιτροπής σε λίγες εβδομάδες ,να ανοίξω τη συζήτηση που θα είναι και το αντικείμενο του Συνεδρίου μας. Αλλά και τη συζήτηση για το μέλλον και την προοπτική του χώρου.

Προτείνω να ανοίξουμε τρεις μεγάλες θεματικές ενότητες, να ανοίξουμε τρεις μεγάλες ατζέντες που είναι στην πραγματικότητα το καθήκον μας γύρω από το οποίο πρέπει να σκεφτούμε.

Η πρώτη ατζέντα είναι η ατζέντα της εθνικής ανασυγκρότησης που βασίζεται σε αυτό που είπα προηγουμένως: στην αλήθεια και τον ορθολογισμό. Πρέπει να ξανανοίξουμε επιτέλους τη συζήτηση για το μέλλον, για την ανάπτυξη, για την ανταγωνιστικότητα, για την απασχόληση. Είναι εντυπωσιακό και λυπηρό το γεγονός ότι αυτές οι λέξεις έχουν εξαφανιστεί από το δημόσιο λόγο, ότι η Κυβέρνηση δεν λέει κουβέντα για ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα, επιχειρηματικότητα, επενδύσεις, απασχόληση.

Η σχέση της με τους ανέργους είναι σχέση προνοιακή παρ' ότι βέβαια εγκατέλειψε τα μεγάλα λόγια για το κράτος ως εργοδότη ύστατης καταφυγής. Άρα πρέπει να μιλήσουμε εμείς ξανά με βάση και τις επεξεργασίες που έχουμε κάνει:

-για την εθνική αναπτυξιακή συμφωνία

-για περιφερειακές και τοπικές συμφωνίες ανάπτυξης

-για νέες μορφές συλλογικής αυτονομίας και συλλογικών συμβάσεων που δεν αφορούν μόνο τις εργασιακές σχέσεις, αλλά την αναπτυξιακή προοπτική.

Να μιλήσουμε ξανά για την αξία της εργασίας, για το κοινωνικό καθήκον του κεφαλαίου, για τη σημασία που έχει η επιχειρηματικότητα σε μεσαίο και μικρό επίπεδο, η επιχειρηματικότητα των νέων, των γυναικών, των αγροτών, για τη σημασία που έχει η έρευνα, η ανάπτυξη, η καινοτομία.

Να μιλήσουμε ξανά για την κρίση των θεσμών, να μιλήσουμε εμείς για το τι σημαίνει Σύνταγμα ,όταν λένε ότι «κάθε λέξη του συντάγματος είναι αίμα μας» και το παραβιάζουν, από την πρώτη στιγμή, το Σύνταγμα της χώρας ακυρώνοντας τη λειτουργία του Κοινοβουλίου.

Να μιλήσουμε εμείς ξανά για το τι σημαίνει κόμμα θεσμικά. Για το τι σημαίνει δικαιοσύνη, ανεξάρτητες αρχές, κοινωνία των πολιτών.

Να μιλήσουμε για τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, για τους ενδογενείς πόρους στους οποίους αναφερόμαστε, τη γη και τους ανθρώπους, για τα κοιτάσματα απασχόλησης, για τις προϋποθέσεις της ανάπτυξης, τις πολιτικές, τις θεσμικές, τις κοινωνικές.

Όλα αυτά που έχουν ατονήσει δυστυχώς τις τελευταίες εβδομάδες, καθώς η χώρα παρακολουθεί αυτό το ατυχές σόου που της προσφέρει η κυβέρνηση. Αυτή είναι η πιο σημαντική ατζέντα.

Υπάρχει μια ενδιάμεση ατζέντα, που είναι η ατζέντα της παραταξιακής ανασυγκρότησης. Έχουμε ασκήσει και ασκούμε πολύ μεγάλη αυτοκριτική. Και δεν θα σταματήσουμε ποτέ να ασκούμε αυτοκριτική. Αλλά θέλω τώρα να ανοίξω ένα άλλο κεφάλαιο. Τη μετάβαση από την αυτοκριτική ,στην αυτογνωσία της παράταξης. Η αυτογνωσία της παράταξης είναι κάτι πολύ πιο δύσκολο, κάτι βαθύτερο από την αυτοκριτική.

Ποιο ΠΑΣΟΚ; Ποια Δημοκρατική Παράταξη; Πώς φερθήκαμε στην Ελιά και στους εταίρους μας της Δημοκρατικής Παράταξης;

Γιατί το ποσοστό μας στις εθνικές εκλογές ήταν μικρότερο από το 8% της Ελιάς; Πώς μας επηρέασε η διασπαστική πρωτοβουλία του κ. Γιώργου Παπανδρέου; Τι σημαίνει η ύπαρξη αυτού του προσωποπαγούς κόμματος;

Τι είναι και τι θα απογίνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιο χώρο θα διεκδικήσει; Ποια είναι η δική του επικείμενη και μεγάλη κρίση ταυτότητας

Τι είναι το Ποτάμι; Σε ποια ομάδα ανήκει; Στους Ευρωπαίους Δημοκράτες και Σοσιαλιστές, ή στους Ευρωπαίους Φιλελεύθερους; Θέλουμε διάλογο, θέλουμε κοινές δράσεις .Πήραμε ήδη μια σημαντική πρωτοβουλία σε σχέση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και με χαρά ψηφίσαμε το Νίκο Αλιβιζάτο που προτάθηκε από το Ποτάμι, γιατί ήταν μια εξαιρετική πρόταση.

Πρέπει να αναζωπυρώσουμε τα διδάγματα από την καμπύλη της ΔΗΜΑΡ. Να δούμε τι γίνεται στη δεξιά. Τι γίνεται στο χώρο της συντηρητικής παράταξης, ποια είναι η προοπτική της Ν.Δ.;

Ποιές είναι οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου πραγματικά. Ποιες είναι οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου πραγματικά.

Γιατί έχουμε υπερπληθωρισμό στελεχών που είναι αδρανοποιημένα; Γιατί έχουμε υπερπληθωρισμό φιλοδοξιών; Τι σημαίνει όχι η διάλυση, αλλά η διάχυση του παλιού ΠΑΣΟΚ σε όλους τους χώρους και δυστυχώς σε όλα σχεδόν τα κόμματα;

Πόσο ακριβό είναι το κόστος της ηγεμονίας του ΠΑΣΟΚ την περίοδο της μεταπολίτευσης; Τι σημαίνει ότι η κοινωνία ξαναζητά την ευφορία της μεταπολίτευσης καταγγέλλοντας τον εκφραστή της ηγεμονίας της μεταπολίτευσης;

Το υπαρξιακό μας δίλημμα ,φίλες και φίλοι και -εδώ ταιριάζει πάρα πολύ καλά -συντρόφισσες και σύντροφοι, το υπαρξιακό μας δίλημμα είναι εάν στοχεύουμε στη διατήρηση ενός σκληρού, συμπιεσμένου και μειούμενου πυρήνα, ή εάν θα πούμε τη νέα αφήγηση της παράταξης.

Αυτό είναι το μεγάλο δίλημμα το οποίο πρέπει να απαντήσει το συνέδριο, διότι ,ας μη γελιόμαστε, αυτά που έγιναν προεκλογικά, η συμπεριφορά του κ. Παπανδρέου και άλλων στελεχών μας, μας οδήγησαν σε μια αναγκαστική, εκβιαστική εσωστρέφεια και αυτό στέρησε από την παράταξη και από τη χώρα πολλά. Μας στέρησε την τρίτη θέση, μας στέρησε τη δυνατότητα τώρα να λειτουργούμε με πολύ μεγάλη αποτελεσματικότητα και εγκυρότητα ως ο εγγυητής της εθνικής προοπτικής.

Τα παραδοσιακά ερείσματά μας υπάρχουν; Μπορούν να βρεθούν νέα στην αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλισμό, στο συνεταιρισμό, στα επιμελητήρια, στους επιστημονικούς συλλόγους, στη νεολαία, το φοιτητικό κίνημα, τη διανόηση, τον πολιτισμό; Μπορούμε να έρθουμε ξανά σε επαφή με τις δημιουργικές δυνάμεις της περιφέρειας;

Και ποια είναι η αντίληψη περί κόμματος που έχουμε τώρα που γίναμε ένα μικρό κόμμα; Θέλουμε ένα θεσμικό κόμμα; Θέλουμε ένα κόμμα στελεχών; Ποιος είναι ο ρόλος του μέλους; Ποια είναι η σχέση μας με τις τοπικές κοινωνίες των πολιτών;

Είμαστε ένα κόμμα ελεύθερης κίνησης; Μπες βγες και λογαριασμό μην δίνεις; Είμαστε ένα κόμμα άμεσης συμμετοχής, αλλά ευκαιριακής συμμετοχής ή οργανωμένης και μόνιμης και υπεύθυνης συμμετοχής;

Θέλουμε μια οργάνωση στη βάση της τοπικής αναφοράς, ή πρέπει να σεβαστούμε τα θεματικά και επαγγελματικά δίκτυα; Ποια είναι η παρουσία μας στο διαδίκτυο; Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Αυτά είναι που πρέπει να δούμε ως μεγάλα καθήκοντα του ΠΑΣΟΚ, της Δημοκρατικής Παράταξης, της κεντροαριστεράς και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.

Το συνέδριο πρέπει να γίνει ένα συνέδριο αυτογνωσίας :για ποιό ΠΑΣΟΚ και για ποιά παράταξη και πρέπει να σκεφτούμε αν θέλουμε ένα κλειστό συνέδριο για ένα κλειστό ΠΑΣΟΚ, ή ένα θέλουμε ένα ανοιχτό συνέδριο για μια ανοιχτή παράταξη.

Και η τρίτη και κατά τη γνώμη μου πιο κρίσιμη ατζέντα από την οποία ξεκινούν όλα και εκπορεύονται όλα, είναι η ατζέντα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και της ιδεολογικής και αξιακής της αναφοράς. Γιατί πληρώνουμε την εθνική κρίση και το κόστος της δύσκολης πολιτικής για τη διαχείριση της κρίσης, αλλά πληρώνουμε και το κόστος της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας συνολικά.

Και είδαμε τώρα τις ψευδαισθήσεις του κ. Τσίπρα σε σχέση με το τι σημαίνουν οι πολιτικοί και ιδεολογικοί συσχετισμοί σε μια Ευρώπη των διακρατικών συσχετισμών.

Το πρώτο λοιπόν πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία είναι η συμφιλίωση και η ενοποίηση εθνικού και ευρωπαϊκού συμφέροντος. Το αδιέξοδο της κυβερνητικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είτε είναι μόνη της, είτε είναι με άλλους, είτε είναι πρώτη, είτε είναι δεύτερη, το αδιέξοδο της κυβερνητικής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας οφείλεται εν πολλοίς στην ανάγκη κάθε κυβέρνησης, αλλά και κάθε κυβερνητικού κόμματος, να υπηρετηθούν εθνικές οικονομικές προτεραιότητες ,ιδίως των μεγάλων και ισχυρών κρατών, αλλά όχι μόνο των μεγάλων και ισχυρών και των μεσαίων και των μικρών.

Το δεύτερο μεγάλο καθήκον της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είναι η ανάδειξη εκ νέου και η επινόηση ,αν αυτό είναι αναγκαίο, των θεμελιωδών διαφορών της με την ευρωπαϊκή δεξιά, με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Και εδώ υπάρχουν δυο μεγάλα μέτωπα. Τα ζητήματα πολιτικού φιλελευθερισμού, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το κράτος δικαίου, η σχέση δικαιωμάτων και ασφάλειας, το μεταναστευτικό, ο άλλος, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός.

Και υπάρχουν και τα ζητήματα του κοινωνικού φιλελευθερισμού, για τα οποία δεν γίνεται συζήτηση στην Ελλάδα, αλλά πρέπει να γίνει συζήτηση στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Ζητήματα σεξουαλικής ταυτότητας, βιοηθικής, μορφών οικογένειας, ατομικού προσδιορισμού.

Πρέπει να δούμε επίσης τις βασικές διαφορές σε σχέση με την εξωτερική και εσωτερική ασφάλεια. Σε σχέση με την εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας, γιατί εδώ έχουμε εθνικές αφηγήσεις, εθνικά ζωτικά συμφέροντα. Αποικιοκρατικά κατάλοιπα, ενισχυμένο διεθνές στάτους για χώρες όπως η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο που είναι μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Προβλήματα διεθνούς ρόλου για τη Γερμανία, που είναι πανίσχυρη οικονομικά, αλλά δεν έχει ένα ειδικό θεσμικό στάτους στην εξωτερική πολιτική. Πρέπει να δούμε τη θέση της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας σε σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τον ευρωατλαντικό χώρο.

Πρέπει να δούμε την πολύ μεγάλη διαχρονική αδυναμία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας να διατυπώσει μια νέα ολοκληρωμένη θεωρία περί ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, περί ενός ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, ικανού να υπερβεί τη δημογραφική και τη δημοσιονομική κρίση. Ενός κοινωνικού κράτους που παλιότερα το έχω χαρακτηρίσει ως αναπτυξιακό κοινωνικό κράτος, γιατί μόνο έτσι μπορεί να γίνει το κοινωνικό κράτος πλεονέκτημα και όχι βάρος για την ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα.

Έχει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία επείγουσα ανάγκη να διατυπώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση για την εθνική και ευρωπαϊκή ανταγωνιστικότητα, για την οποία δεν μιλάει. Για το μοντέλο παραγωγής. Για την παραγωγή ως προϋπόθεση αναδιανομής. Αυτό είναι διαρθρωτικό και μόνιμο έλλειμμα της αριστεράς γενικότερα, όχι μόνο της σοσιαλδημοκρατικής.

Δεν μπορείς να αναδιανέμεις αυτό που δεν παράγει. Μπορείς να αναδιανέμεις αυτό που έχεις ήδη κερδίσει ως πλεόνασμα. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να ξαναμιλήσει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία όχι με τον ξύλινο λόγο "θέλουμε ένα σύμφωνο σταθερότητας και ανάπτυξης, θέλουμε ένα σύμφωνο σταθερότητας, ανάπτυξης και απασχόλησης ", αλλά με ένα πολύ πιο συγκεκριμένο τρόπο για το τι σημαίνει η σχέση κεφαλαίου και εργασίας. Δεν μπορείς να έχεις μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά, δεν μπορείς να έχεις ευρωζώνη, δεν μπορείς να έχεις ενιαία τραπεζική αγορά με διαφοροποιημένα φορολογικά συστήματα. Με ένα κολοσσιαίο φορολογικό dubing, με τεράστιες εθνικές ανισότητες σε σχέση με το κόστος χρήματος και το κόστος ενέργειας .Δεν μπορείς να μην έχεις ενιαία περιβαλλοντική πολιτική, ενιαία πολιτική επενδύσεων.

Η ανάγκη είναι να διατυπώσουμε εμείς την δική μας συμβολή για το μέλλον της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Και βεβαίως η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πρέπει να μιλήσει για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση ξανά, για την ανάγκη άρσης των θεσμικά κλειδωμένων κοινωνικών ανισοτήτων μεταξύ των κρατών μελών. Για το έλλειμμα της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.

Και μόνο έτσι θα ξαναβρούμε το αξιακό σύμπαν της Ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Των Ευρωπαίων Δημοκρατών και Σοσιαλιστών. Μόνο έτσι θα δούμε ότι δημοκρατία σημαίνει όχι μόνο συμμετοχή, αλά και αλήθεια και ευθύνη. Οτι ο πατριωτισμός είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τον όψιμο οικονομικό εθνικισμό. Ότι δεν υπάρχει δημοκρατία και κράτος δικαίου χωρίς πολιτικό και κοινωνικό φιλελευθερισμό. Ότι δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη και κοινωνικό κράτος χωρίς παραγωγικό μοντέλο ανταγωνιστικότητας, αλλά και φρόνημα και αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης και συνοχής.

Δεν υπάρχει μέλλον χωρίς αντίληψη για την παραγωγή, χωρίς αντίληψη για την κοινωνική συνοχή, χωρίς αντίληψη για την οικολογική ευαισθησία.

Αυτές είναι κατά τη γνώμη μου οι τρεις μεγάλες ατζέντες που πρέπει να ανοίξουμε. Και καλώ όλους εσάς, την καθεμιά και τον καθένα, τα μέλη της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής, τους φίλους, συντρόφους και συναγωνιστές της Δημοκρατικής Παράταξης και των κινήσεων, καλώ όλα τα στελέχη μας, τους υποψήφιους βουλευτές μας, όλα τα στελέχη που κινητοποιήθηκαν στις ευρωεκλογές, όλα τα περιφερειακά στελέχη, τις τοπικές κοινωνίες που μας βλέπουν με μια συμπάθεια, ή έστω με μια ανοχή, να πάρουν μέρος στο διάλογο αυτό.

Και καλώ τα στελέχη που έχουν φιλοδοξίες και όλοι δικαιούνται να έχουν θεμιτές φιλοδοξίες να εκφράσουν το κόμμα, την παράταξη, το χώρο, την προοπτική, να διατυπώσουν την άποψή τους με ολοκληρωμένο, υπεύθυνο, επώνυμο τρόπο γύρω από τα θέματα αυτά. Να ανοίξουμε ένα διάλογο ο οποίος είναι διάλογος ουσίας, διάλογος προοπτικής. Ένα διάλογο που αφορά την κοινωνία. Ένα διάλογο που αφορά το έθνος. Ένα διάλογο που αφορά την Ευρώπη. Ένα διάλογο που αφορά τη συγκυρία, αλλά αφορά και την ιστορία, η οποία και μας κρίνει.

Σας ευχαριστώ.