ΠΕΛΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023 🌟 Ανακάλυψε Μοναδικά σχέδια στις καλύτερες τιμές!

Του Άκη  Κοσώνα  (tvxs.gr)

Η πρωτοβουλία των 58 για την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς έφερε αναταράξεις στο πολιτικό σύστημα και νέες ισορροπίες στην ήδη διαταραγμένη εσωτερική ζωή κομμάτων όπως η...

Δημοκρατική Αριστερά. Καταρχήν η συμμετοχή στο εγχείρημα οκτώ μελών (απο τα 58 της πρωτοβουλίας) της ΔΗΜΑΡ, απο τα οποία τέσσερα (Στ. Λιβαδάς, Γερ. Γεωργάτος, Δώρα Τσικαρδάνη, Γιάννης Αντωνίου) είναι μέλη της Εκτελεστικής της Επιτροπής, τρία άλλα (Κων. Δέλκος, Γιάννης Καούνης, Τέλης Σαμαντάς) είναι μέλη της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ και τέλος, ο πιο γνωστός, ο ηθοποιός Γιάννης Μπέζος υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος, δημιουργεί ένα θεσμικό πρόβλημα στο κόμμα.

Είναι άλλο να αποφασίσει η ΔΗΜΑΡ να συμμετέχει στο εγχείρημα που καλεί η πρωτοβουλία των 58 ορίζοντας κάποια μέλη της ως εκπροσώπους του κόμματος στην εξέλιξη της κίνησης αυτής, και τελείως άλλο να μετέχουν αυτοβούλως μέλη της διοίκησής της στις διαδικασίες της πρωτοβουλίας χωρίς να το εγκρίνει η Δημοκρατική Αριστερά. Η κρίση επιτείνεται και προκαλεί εκνευρισμό στην ηγεσία του ανανεωτικού κόμματος της Αριστεράς, με την συμμετοχή δύο κορυφαίων μελών της (Λιβαδάς, Γεωργάτος) πέραν της αρχικής πρωτοβουλίας των 58 και στην οκταμελή οργανωτική γραμματεία της κίνησης : «Για τον πρακτικό συντονισμό των δραστηριοτήτων της πρωτοβουλίας εκλέχτηκε μια γραμματεία από τους Βούλγαρη Γ, Γεωργάτο Γ, ΔερβένηΧρ, Δρέττα Α, Καλογήρου Γ, Λιβαδά Στ, Μπίστη Ν, Χατζιμπήρο Κ.». Επειδή απο το κείμενο και την πρόθεση των 58 προκύπτει μια τάση συγχώνευσης δυνάμεων της ανανεωτικής αριστεράς (και όχι μόνο) σε ένα νέο σχήμα, στη ΔΗΜΑΡ φοβούνται ότι τέτοιες διαδικασίες δρομολογούν κινήσεις διάσπασης, κάτι καθόλου άγνωστο στην αριστερά. Το πρόβλημα για τη Δημοκρατική Αριστερά ή την αριστερά της ευθύνης όπως την ονόμασαν οι ίδιοι, αλλά και την κυβερνώσα Αριστερά όπως συχνά την ανέφερε ο φυσικός της ηγέτης Φώτης Κουβέλης, ήταν και είναι ότι περιέχει πολλά κεντρώα και φιλελεύθερα στελέχη (αριστερής φυσικά καταγωγής) που είτε από ιδεολογία είτε από πολιτικό πρακτικισμό βλέπουν το μέλλον του κόμματος μέσα από συνεργασίες με άλλα κόμματα «ακόμα και με τη Δεξιά».

Η κυριαρχία ενός «αριστερού φιλελευθερισμού» είναι κάτι που δύσκολα ελέγχεται ή απομονώνεται αφού στις παραδόσεις της ανανεωτικής αριστεράς είναι η πλήρης ελευθερία ιδεών και τάσεων ακόμα και σε επίπεδο λειτουργίας αυτών των τάσεων μέσα στα κόμματα ως ενεργών ομάδων που διαμορφώνουν πολιτική. Ο έμπειρος Φώτης Κουβέλης ήξερε από την αρχή ότι ήταν λάθος η κυβερνητική συνεργασία με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Κυρίως με το ΠΑΣΟΚ, διότι στη συνείδηση του κόσμου φέρεται ως το ευθέως ένοχο κόμμα για την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια και τις δεσμεύσεις προς δανειστές και εταίρους. Δεν κρίνεται εδώ αν η συνείδηση του κόσμου για την ενοχοποίηση του ΠΑΣΟΚ είναι σωστή ή όχι, άλλωστε στην πολιτική η κρίση αυτή μικρή σημασία έχει.

Έτσι κι αλλιώς ο εκάστοτε εταίρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να συνεκτιμά ότι όταν σε δύο συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις παίρνει την πρώτη φορά (Μάϊος 2012) 13,12% και την επόμενη (Ιούνιος 2012) 12,28% είναι προφανές ότι από τη λαϊκή ψήφο καθίσταται υπεύθυνο για την κατάσταση της χώρας. Αν η Δημοκρατική Αριστερά αποφάσιζε να συνεργαστεί «για να αποκτήσει η χώρα κυβέρνηση και να βγει από το αδιέξοδο» με άλλο κυβερνητικό σχήμα στο οποίο θα μετείχε η ΝΔ ως πρώτο κόμμα, αλλά όχι το ΠΑΣΟΚ, θα είχε λιγότερες απώλειες. Πρώτον διότι η ΝΔ δεν είχε ευθέως ενοχοποιηθεί από το εκλογικό σώμα για το υπάρχον χάλι, και, δεύτερον διότι θα μπορούσε ευκολότερα να δικαιολογήσει μια ηθική και πολιτική υπέρβαση προς χάριν της χώρας και της πολιτικής ομαλότητας : Συνεργάζομαι με ένα ταξικό και πολιτικό αντίπαλο στην παρούσα φάση για τον συγκεκριμένο στόχο, αναλαμβάνοντας τις ευθύνες γι΄αυτή την επιλογή. Αν και ήξερε ότι είναι λάθος αποφάσισε να προχωρήσει σε αυτή τη συνεργασία προκειμένου να καταγραφεί και στην πράξη η ΔΗΜΑΡ ως «η Αριστερά της Ευθύνης» και να περάσει στις συνειδήσεις των αριστερών ψηφοφόρων η αίσθηση ότι μπορεί να υπάρχει και κυβερνώσα Αριστερά. Όχι μόνο αντιπολιτευόμενη και διαμαρτυρόμενη.

Από «αριστερά της ευθύνης» σε αριστερά της απορρόφησης;

Όταν αποφάσισε να φύγει από το κυβερνητικό σχήμα ήταν προφανές ότι θα δεχόταν επιθέσεις όχι μόνο από το ΠΑΣΟΚ και (λιγότερο) απο τη ΝΔ αλλά και από το εσωτερικό του κόμματος. Τόσο από στελέχη που πίστευαν ότι είναι σωστή επιλογή η συνεργασία όσο και από άλλους που άρχισαν να γοητεύονται από τη συμμετοχή τους στην εξουσία και τα πρακτικά οφέλη μικρορουσφετιών και μικροχαρών που προσφέρει η πρωτόγνωρη αίσθηση της κυβερνητικής ευθύνης. Μετά την αποχώρησή της από την κυβέρνηση, η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ διαμόρφωσε ένα πλαίσιο υπόστασης του κόμματος με την ταυτότητα του τρίτου πόλου της Αριστεράς : εκείνου που είναι σε θέση να δεχτεί και να μετέχει σε συνεργασίες και που δεν είναι εξ ορισμού συνεργάσιμη δύναμη με την εκάστοτε εξουσία. Σε αυτό το πλαίσιο οικοδόμησε τη συμμαχία με τον Ανδρέα Λοβέρδο (Συμφωνία για τη Νέα Ελλάδα) και το ίδιο φαίνεται να πράττει με τον Χάρη Καστανίδη που έχει απομακρυνθεί απο την Κοινωνική Συμφωνία που είχε ιδρύσει με τη Λούκα Κατσέλη. Δύο σημαντικά στελέχη της πολιτικής ζωής, προερχόμενα απο το ΠΑΣΟΚ με σημαντική επιρροή στη Β΄Αθηνών ο πρώτος στην Α΄ Θεσσαλονίκης ο δεύτερος.

Οι ενστάσεις αρκετών στη ΔΗΜΑΡ για τη συνεργασία με τον καθηγητή Λοβέρδο(«είναι μνημονιακός και δεξιός») ακυρώνονται εξ αποτελέσματος με τη συνεργασία μελών της ηγεσίας του κόμματος με την πρωτοβουλία των 58 όπου (σύμφωνα με την ίδια λογική) υπάρχουν πολύ περισσότεροι δεξιοί και φιλελεύθεροι. Ή πολύ περισσότεροι αριστεροί με φιλελεύθερες θέσεις και απόψεις. Διαβάζουμε π.χ. σε κείμενο του Διον. Γουσέτη (εκ των 58) στο site“Μεταρρύθμιση” :"Δεν θεωρώ δεοντολογικά ορθό ότι η έκκληση περιορίστηκε στο ΠΑΣΟΚ και στη ΔΗΜΑΡ, αγνοώντας κόμματα όπως η ΔΡΑΣΗ, μόνο επειδή δεν κατάφερε να εκλέξει βουλευτή ή ευρωβουλευτή. Τη ΔΡΑΣΗ, που δηλώνει ότι ανήκει στο «κέντρο» και που κατεβαίνει στις εκλογές από το 2009, πριν δηλαδή ξεσπάσει η κρίση. Άραγε οι καινοτόμες προτάσεις της και το (μικρό) ποσοστό της δεν ενδιαφέρει μια υπό ίδρυση «δημοκρατική προοδευτική παράταξη»; Προφανώς η ίδια επιφύλαξη ισχύει και για την αγνόηση μικρότερων κομμάτων και ομάδων, όπως π.χ. η «Δυναμική Ελλάδα» και αρκετές άλλες». Ο ίδιος διευκρινίζει ότι «η χώρα πρέπει επειγόντως να κυβερνηθεί προοδευτικά. Πέρα από τον συντηρητισμό της ΝΔ και τον ακόμη μεγαλύτερο του ΣΥΡΙΖΑ. Και όταν γράφω «προοδευτικά», εννοώ συνοπτικά, από δυνάμεις κεντρώες – φιλοευρωπαϊκές».

Το ίδιο περίπου λέει και ο Κώστας Ρεσβάνης σε άρθρο του (23 Οκτωβρίου) στο site Protagon προσγειώνοντας όσους πιστεύουν ή διαλαλούν ότι πρόκειται περί αριστερής πρωτοβουλίας : «Θεωρώ ζημιά για τον τόπο να μην εκφραστούν με οργανωμένο τρόπο οι κεντροαριστερές, σοσιαλδημοκρατικές, κεντρώες, φιλελεύθερες και φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις. Ένας φορέας δηλαδή που μπορεί να αντιπαλέψει με ορθολογισμό και μαχητικότητα τις σκληρές συντηρητικές πολιτικές και τις ανεφάρμοστες «αριστερές» υποσχέσεις». Για όσους εντός και εκτός ΔΗΜΑΡ μένουν έκπληκτοι ή απλώς προβληματίζονται με τα παραπάνω έρχεται το καθοριστικό χτύπημα από ένα ακόμα μέλος των 58, τον Λεων. Καστανά που λέει (κείμενο στη «Μεταρρύθμιση 22 Οκτωβρίου) τα πράγματα ακόμα πιο ξεκάθαρα : «Δεν θα είναι η ΕΛΙΑ (σ.σ.: ο συγγραφέας ήδη ονομάζει το εγχείρημα «Ελιά»!) αυτή που θα προτείνει, αλλά η ίδια η αγορά για το είδος, τον όγκο, τον τρόπο των επενδύσεων. Η ΕΛΙΑ θα φροντίσει να διαμορφώσει ένα κράτος φιλικό προς τον επιχειρηματία αλλά και τον εργαζόμενο. Ένα κράτος δικαίου που θα ευνοεί την παραγωγή πλούτου για όλους και θα παρακολουθεί στενά αν τηρούνται οι κανόνες του παιχνιδιού. Ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό και ερευνητικό δίκτυο που θα υποστηρίζει με στελέχη και γνώσεις την ιδιωτική οικονομία».

Τα προηγούμενα αν και μοιάζουν αποτρεπτικά για τη στελέχωση της «Ελιάς» (ή πρωτοβουλίας των 58 για την κεντροαριστερά) από αριστερούς, μπορούν κάλλιστα να αναδειχθούν σε επιχειρήματα συγκρότησης ενός ευρωπαϊκού μπλοκ που θα προσπαθήσει να κλείσει το δρόμο σε ανερχόμενες «αντιευρωπαϊκές δυνάμεις». Πρόκειται για το παλιό και σε κάποιους γνωστό σχέδιο πρόσκαιρης συγχώνευσης-συνεργασίας των κομμάτων του ευρωπαϊκού τόξου (κατά το «συνταγματικού τόξου») που θα περιλαμβάνει όσους πιστεύουν στις ευρωπαϊκές αξίες και στο κοινό νόμισμα. ΄Η αλλιώς όσους πιστεύουν στην αρχή «ευρώ με κάθε θυσία». Επιχείρηση που περιλαμβάνει πρωτίστως τη διατήρηση της ΝΔ στην εξουσία και την πολιτική διάσωση του ΠΑΣΟΚ αφού θα έχει αποφύγει μετέχοντας σε ένα κοινό ευρωπαϊκό σχήμα να εκτεθεί στις εκλογές αυτοτελώς ως ΠΑΣΟΚ κάτι που θα το το οδηγούσε ενδεχομένως στην εξαφάνιση. Το σχέδιο αυτό απειλεί ευθέως όχι μόνο την αυτοτέλεια της ΔΗΜΑΡ αλλά και την ίδια την ύπαρξή της αφού η «μαγιά» της πρωτοβουλίας των 58 (που θα έχει ρόλο leader) θα προέρχεται από την Δημοκρατική Αριστερά.

Ανοιχτή η «ομπρέλα» Σημίτη

Η ελπίδα της ΔΗΜΑΡ να γλυτώσει από την εκσυγχρονιστική άλωση είναι να ηγηθεί τελικώς της πρωτοβουλίας των 58 ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Ο οποίος πέραν της βιασύνης του να δώσει το «πράσινο φως» στην πρωτοβουλία, φέρεται και ως ο μελλοντικός ηγέτης της «κεντροαριστεράς» που οραματίζονται οι 58 (είδαμε νωρίτερα πως και με τι περιεχόμενο μέσα απ΄τα κείμενά τους) σύμφωνα τουλάχιστον με το γερμανικό περιοδικό Spiegel. Όπως γράφει το siteτου «Βήματος» (23 Οκτωβρίου) «το Spiegel διαβλέπει επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην κεντρική πολιτική σκηνή, είτε μέσω της πρωτοβουλίας για την κεντροαριστερά, είτε ως υποψηφίου για την Προεδρία της Δημοκρατίας το 2015». Το περιοδικό είναι σαφέστατο στις εκτιμήσεις του και περιγράφει μια μελλοντική πιθανότητα που ορισμένοι επιθυμούν και άλλοι απεύχονται : «Σοσιαλδημοκράτες πολιτικοί και ψηφοφόροι που έχουν προς το παρόν διαμοιραστεί σε διάφορα μικρότερα κόμματα, θα μπορούσαν να βρουν μία νέα στέγη.

Η πλατφόρμα, ελπίζει ο πρώην πρωθυπουργός με το ΠαΣοΚ Κώστας Σημίτης, θα μπορούσε "να βγάλει την Ελλάδα από το πολιτικό αδιέξοδο".... «Ο ίδιος θεωρείται υποστηρικτής της νέας σοσιαλ-φιλελεύθερης κίνησης. Αυτή [η κίνηση των «58»] θα μπορούσε να τον χρησιμοποιήσει εάν ο ίδιος, όπως λέγεται, εμφανιστεί ως υποψήφιος για την προεδρία της Δημοκρατίας το 2015». Μια τέτοια προοπτική θα μπορούσε να λειτουργήσει συσπειρωτικά για τη ΔΗΜΑΡ και να την κρατήσει κατά το δυνατόν ενωμένη, ώστε να μην αποτελέσει ένα κομμάτι στο παζλ της σημιτικής εκσυγχρονιστικής νεοφιλελεύθερης σύνθεσης. Αλλά αρκεί μόνον αυτό;