ΠΕΛΜΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ 2023 🌟 Ανακάλυψε Μοναδικά σχέδια στις καλύτερες τιμές!

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟ, Αρ. Φύλλου 220, 24 Οκτωβρίου 2011
NOMOΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 4023

Διεύρυνση της άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας με τη διενέργεια δημοψηφίσματος.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Εκδίδομε τον ακόλουθο νόμο που ψήφισε η Βουλή:

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ−ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ
ΕΡΩΤΗΜΑ−ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ−ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ

Άρθρο 1
Αντικείμενο του παρόντος νόμου είναι η οργάνωση της διαδικασίας προσφυγής σε δημοψήφισμα για κρίσιμο εθνικό θέμα ή για ψηφισμένο νομοσχέδιο που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα με εξαίρεση τα δημοσιονομικά, σύμφωνα με την παράγραφο 2 του άρθρου
44 του Συντάγματος...

(ΦΕΚ 220, 24/10/2011, ν.4023/2011)

Σε αυτόν τον νόμο “φάντασμα” (αφού δεν πρόκειται ουσιαστικά να χρησιμοποιηθεί ποτέ) υπάρχει ο καταπληκτικός τίτλος: “Διεύρυνση της άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας με τη διενέργεια δημοψηφίσματος”.

Καταρχήν ο τίτλος υπονοεί ότι έχουμε ήδη “άμεση και συμμετοχική δημοκρατία” :P, που αυτός ο πρόσφατος σχετικά νόμος έρχεται να “διευρύνει” ακόμα περισσότερο.
Θεώρησαν πως ήταν όντως απαραίτητος αυτός νόμος, αφού είχαμε πολλή άμεση και συμμετοχική δημοκρατία που υπάρχει ήδη στον αντιπροσωπευτικό κοινοβουλευτισμό μας, αλλά όχι όμως και αρκετά διευρυμένη. Οι νομοθέτες-βουλευτές-υπουργοί-κυβερνώντες μαζί με τον ουσιαστικού ρόλου Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας μας, είπαν να την διευρύνουν κι άλλο και να δώσουν στους πολίτες επιπλέον εξουσία και δυνατότητα να συμμετέχουν στις αποφάσεις που παίρνουν αντ΄ αυτών για αυτούς.

Εικοσιτέσσερα άρθρα για να μην χρησιμοποιηθούν ποτέ, εικοσιτέσσερις διατάξεις άλλοθι για μια δημοκρατία των κατά κληρονομική διαδοχή πολιτικών μας, στάχτη στα μάτια των Ελλήνων πολιτών.

Μπορεί δημοψηφίσματα να μην γίνονται αλλά έχουμε έναν νόμο που σφυράει και φυσάει.
Τραγέλαφος.

Από το 1ο κιόλας άρθρο αρχίζουν και οι περιορισμοί, δημοψήφισμα, λέει, μπορεί να γίνει μόνο “για κρίσιμο εθνικό θέμα ή για ψηφισμένο νομοσχέδιο που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα με εξαίρεση τα δημοσιονομικά”. Και τα ερωτήματα αρχίσουν να πέφτουν, ως καταιγίδα στο Πειρατικό μας μυαλό, “Είναι η εξαθλίωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σοβαρό κοινωνικό ζήτημα;”, “Είναι οι δεκάδες αυτοκτονίες συμπατριωτών μας, κρίσιμο εθνικό θέμα;” και πολλά πολλά άλλα.

Καλά, όχι ότι περιμένουμε απαντήσεις, πόσο μάλλον να γίνει όντως κάποιο δημοψήφισμα για τα θέματα που προκαλούν αυτές τις καταστάσεις...

Α, ξεχάσαμε πως αναφέρετε ρητώς το “με εξαίρεση τα δημοσιονομικά”... Οπότε μπορούν να μας πουν: “Δεν μπορεί να γίνει δημοψήφισμα γιατί αυτά τα θέματα, είναι δημοσιονομικά...”, δηλ. Δεν τους νοιάζει το κόστος σε ανέργους και εξαθλιωμένους, ούτε και η καταθλιπτική καταμέτρηση στις ζωές που χάνονται, είναι “δημοσιονομικό” το θέμα και για αυτό δεν μπορεί να γίνει κάποιο δημοψήφισμα!!!

Στο 1ο κεφάλαιο (1ο~5ο άρθρο) καταγράφεται η διαδικασία και ορίζεται ότι ένα δημοψήφισμα (αν γίνει πότε) γίνεται με τον ίδιο τρόπο που γίνονται και οι εθνικές εκλογές.
Στο 2ο κεφάλαιο (6ο~8ο άρθρο) περιγράφεται η Οικονομική διαχείριση (ο τρόπος και το κόστος, υπάρχει και μέριμνα για τους “κακοπροαίρετους” που θα προσπαθήσουν να καθοδηγήσουν ένα δημοψήφισμα).
Στο 3ο κεφάλαιο (9ο~11ο άρθρο) η Δημόσια προβολή (κάτι σαν προεκλογική περίοδος)
Στο 4ο κεφάλαιο (12ο~16ο άρθρο) η Ψηφοφορία
Στο 5ο κεφάλαιο (17ο~18ο άρθρο) η Διαλογή των Ψηφοδελτίων
Στο 6ο κεφάλαιο (19ο άρθρο) Αποτέλεσμα της Ψηφοφορίας
Στο 7ο κεφάλαιο (20ο άρθρο) Έλεγχος του Κύρους του Δημοψηφίσματος και του Αποτελέσματος της Ψηφοφορίας
και στο 8ο κεφάλαιο (21ο~24ο άρθρο) οι Τελικές Διατάξεις

Ένας νόμος, 7 κεφάλαια και 24 άρθρα και τελειώσαμε με το θέμα “διεύρυνση της άμεσης και συμμετοχικής δημοκρατίας και με την βάσανο της διενέργειας των δημοψηφισμάτων”.

Οι πολίτες τώρα πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι και εφησυχασμένοι με έναν νόμο για τα δημοψηφίσματα που δεν πρόκειται να λειτουργήσει ποτέ.

Θα μας ρωτήσετε τώρα “πως είστε τόσο σίγουροι ότι δεν θα λειτουργήσει ποτέ, πως μας λέτε ότι, δεν θα γίνει πότε ένα δημοψήφισμα;”. Πολύ απλά, αυτός ο νέος νόμος έρχεται να αντικαταστήσει έναν παλαιότερο, τον ν. 350/1976 (Α΄150) 21 Ιουνίου 1967, οποίος είχε “φθαρεί” από την πολύ χρήση και την πληθώρα των δημοψηφισμάτων που έγιναν και έπρεπε να τον ανανεώσουν και να τον κάνουν καλύτερο για να αντέξει στον χρόνο.
Ξέρετε πόσα δημοψηφίσματα έγιναν με τον παλιό νόμο; Μηδέν, κανένα δηλαδή. Οπότε χωρίς να γινόμαστε πρώιμοι προφήτες, σας λέμε απλά ότι και με τον νέο νόμο τόσα θα γίνουν.

Λοιπόν ας σοβαρευτούμε τώρα. Οι Πειρατές λέμε πως, αν τα δημοψηφίσματα (αλλά και οι κάθε λογής εκλογικές διαδικασίες) δεν γίνουν με προσιτό και ευκολότερο τρόπο (πχ. με ηλεκτρονική μέθοδο με την χρήση του διαδικτύου) απλά δεν πρόκειται να γίνουν ποτέ.

Σαφέστατα δεν είναι απλή η διαδικασία διενέργειας δημοψηφισμάτων, απαιτείται οργάνωση και μελετημένες πρακτικές. Πχ. Θα μπορούσαν να οργανωθούν ειδικά τμήματα στις Περιφέρειες της τοπικής αυτοδιοίκησης που με μια σχετική καθοδήγηση από το κράτος (ίσως με μια γραμματεία στο Υπουργείο Εσωτερικών), να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν με έναν τέτοιο τρόπο που θα οδηγούσε στην ανοιχτή, σχετικά εύκολη αλλά και συστηματική διενέργεια δημοψηφισμάτων σε εθνική και σε τοπική περιφερειακή κλίμακα. Με έναν σκέτο νόμο ευχολόγιο, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν ποτέ πραγματικά και λειτουργικά δημοψηφίσματα.

Ακόμη και αν δεν μπορέσουμε να έχουμε δημοψηφίσματα στο άμεσο μέλλον, μπορούμε σήμερα κιόλας να ξεκινήσουμε με τις Πρωτοβουλίες Ευρωπαίων Πολιτών (ΠΕΠ) οι οποίες ήδη εφαρμόζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την αιγίδα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Η τεχνολογία υπάρχει, ο πρακτικός τρόπος υπάρχει, η διαδικασίες υπάρχουν, αυτό που δεν υπάρχει είναι η πολιτική βούληση και θέληση για να ξεκινήσουν έστω και οι πιο απλές στην εφαρμογή τους ΠΕΠ.

Βασικός λόγος όμως, για τους απαρχαιωμένους πολιτικούς μας, που δεν γίνονται τελικά δημοψηφίσματα (ή και ΠΕΠ) δεν είναι η δικαιολογία της “δυσκολίας στην διεξαγωγή τους”, αλλά η επικινδυνότητα τους για την αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία που έχουμε στην χώρα μας μετά την μεταπολίτευση.
Και αυτή η επικινδυνότητα έγκειται στο ένα και μόνο γεγονός, “θα συνηθίσουν οι πολίτες να λένε την γνώμη τους και να συμμετέχουν στις αποφάσεις, κρίνοντας κάθε φορά που θα γίνεται ένα δημοψήφισμα και την αποτελεσματικότητα της βουλής στο σύνολο της αλλά και της κυβέρνησης”. Και αυτό δεν συμφέρει και δεν βολεύει τους έχοντες την εξουσία.

δημοψήφισμα
[<δήμος + ψήφισμα]
(το) ουσ. η έκφραση της λαϊκής θέλησης σε τιθέμενο από την κυβέρνηση σπουδαίο ζήτημα, εκδηλούμενη με γενική ψηφοφορία

δημοκρατία
[<αρχ. δημοκρατία < δημοκρατέομαι -ο[õμαι]
(η) ουσ. πολίτευμα λαϊκής κυριαρχίας, όπου ο λαός κυβερνά με αιρετούς αντιπροσώπους του: στη δημοκρατία, αυτός που βάνει το νόμο είναι ο ίδιος ο λαός, με την εξουσία που δίνει στους καλύτερους, κι όχι ο τύραννος (Π. Πρεβελάκης) | χώρα που κυβερνιέται με τέτοιας μορφής πολίτευμα | δημοκρατία άμεση, που λειτουργεί με απευθείας άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων του λαού σε συνέλευση (όπως στην αρχ. Αθήνα) | δημοκρατία έμμεση ή αντιπροσωπευτική, η συνήθης μορφή δημοκρατικού πολιτεύματος κατά την οποία η πολιτική εξουσία ασκείται από το λαό, με εκλεγμένους αντιπροσώπους του | βασιλευομένη δημοκρατία, κατά την οποία ο ανώτατος άρχοντας είναι κληρονομικός | προεδρευομένη δημοκρατία, κατά την οποία ο ανώτατος άρχοντας εκλέγεται από το λαό έμμεσα διά αντιπροσώπων του | προεδρική δημοκρατία, κατά την οποία ο ανώτατος άρχοντας εκλέγεται άμεσα από το λαό | λαϊκή δημοκρατία, το πολίτευμα που εφαρμόστηκε στις λεγόμενες «ανατολικές χώρες» μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο
αντίθετα: τυραννία, απολυταρχία
Από το Μείζων Ελληνικό Λεξικό (ΜΕΛ), Τεγόπουλος-Φυτράκης

Δημοκρατία, από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Μα σε μια δημοκρατία, θα διερωτηθεί κάποιος, δεν είναι διαχωρισμένες οι τρεις εξουσίες, η νομοθετική, η εκτελεστική και η δικαστική; Και όταν κρίνεται η νομοθετική (βουλή) αυτό κανονικά δεν θα έπρεπε να επηρεάζει καθόλου την εκτελεστική (κυβέρνηση);
Ναι, κανονικά δεν θα έπρεπε να την επηρεάζει, όχι όμως στην Ελλάδα, όχι στην Ελληνική Δημοκρατία. Για τον απλό λόγο ότι, δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός των εξουσιών. Ο βουλευτής είναι και υπουργός, ο νομοθέτης είναι και εκτελεστική εξουσία. “Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει” που λέει και ο σοφός λαός μας (σοφός στις παροιμίες αλλά όχι και στην λειτουργία της δημοκρατίας του).
Η κυβέρνηση αντί να εκτελεί τους νόμους και να διαχειρίζεται το κράτος, κυβερνάει νομοθετώντας, ουσιαστικά με ότι νόμους θέλει, αλλά πάντα με “δημοκρατικές διαδικασίες”. Αντί να παίρνει μόνο διαχειριστικές αποφάσεις, φτιάχνει νόμους και μετά βγάζει και τις σχετικές αποφάσεις πάνω σε αυτούς, για να διοικήσει!!!

Από το Σύνταγμα της Ελλάδας (27 Μαΐου 2008, Η' Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων), διαβάζουμε στην σελίδα 40:
ΜΕΡΟΣ TPITO Οργάνωση και λειτουργίες της Πολιτείας
TMHMA A'
Σύνταξη της Πολιτείας
Άρθρο 26
1. H νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Βουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
2. H εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση.
3. H δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια· οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού.

Αυτό που πλέον απαραίτητα πρέπει να αλλάξει είναι, η νοοτροπία και η αντίληψη που κυριαρχεί στους πολιτικούς μας και σε όσους δίνεται η κυβερνητική εξουσία. Θεωρούν ότι, οι Έλληνες πολίτες “δεν είναι έτοιμοι” να αναλάβουν τον ρόλο που τους ανήκει μέσα στην δημοκρατία, θεωρούν ότι “δεν μπορούν” να συμμετέχουν στις αποφάσεις που αφορούν το κράτος μας και την νομοθεσία μας. Μας εμπιστεύονται μόνο για τους δίνουμε κάθε τέσσερα χρόνια την “λαϊκή εντολή” την “λευκή επιταγή” για να μας διοικούν και να μας εξουσιάζουν. Αυτή η νοοτροπία των πολιτικών και των κυβερνώντων πρέπει να αλλάξει πρώτα από όλα και πριν από όλα, για να αποκτήσουμε την πραγματική δημοκρατία.

Δεν θα αναφέρουμε τίποτα για την τρίτη εξουσία την δικαιοσύνη, γιατί σεβόμαστε τους λειτουργούς της, θα θέλαμε μόνο να γίνει πιο γρήγορη και πιο αποτελεσματική για να γίνει επιτέλους αυτό που πραγματικά πρέπει να είναι, η ελεγκτική εξουσία μέσα σε μια πραγματική δημοκρατία, οψόμεθα και κύριος οίδε (<-??? ή είδε) για την ταλαίπωρη, τυφλή και αμερόληπτη αλλά και λίγο αργή, δικαιοσύνη μας.

Τελικά, και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε!!!

Αν δεν γίνουν αλλαγές στην ουσία της εφαρμογής της δημοκρατίας και δεν επιστρέψουμε στην πραγματική δημοκρατία, κανένας νόμος από μόνος του, δεν μπορεί να διορθώσει τα στραβά και τα ανάποδα, κανένα δημοψήφισμα, ακόμα και αν γίνει κάποτε έστω και ένα, δεν θα μπορέσει να έχει κάποιο αποτέλεσμα και να διορθώσει οτιδήποτε.
Οι πολίτες θα συνεχίσουν να “αντιπροσωπεύονται” και θα συνεχίσουν να μην έχουν καμία δυνατότητα “άμεσης συμμετοχής” στην λειτουργία της δημοκρατίας. Απλά θα συνεχιστεί το τροπάριο να “παίρνουν άλλοι τις αποφάσεις για αυτούς, χωρίς αυτούς”, όμως πάντα κοινοβουλευτικά και αντιπροσωπευτικά, που πλέον όμως ακούγεται περισσότερο ως δικαιολογία παρά ως αιτιολόγηση.

Ο νόμος (κλικ πάνω στις εικόνες για δείτε τις σελίδες σε μεγαλύτερη ανάλυση):

Κάποιοι θα διερωτηθούν πως, “είναι καλή θεωρία όμως στην πράξη τι γίνεται;” Πως μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι τα δημοψηφίσματα θα καταφέρουν να δώσουν στους πολίτες μιας χώρας την δυνατότητα για “άμεση συμμετοχή”;
Η απάντηση που έχουμε να δώσουμε ως Πειρατές είναι, Ελβετία.

Πολιτικά της Ελβετίας, από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Στην Ελβετία εδώ και δεκαετίες τα δημοψηφίσματα είναι μια απτή και λειτουργική πραγματικότητα. Για όλα τα σημαντικά θέματα γίνονται δημοψηφίσματα σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο. Τα μισά και πλέον καντόνια (κάτι σαν τους δικούς μας νομούς) έχουν διαδικασίες δημοψηφισμάτων για να παίρνουν τις αποφάσεις οι ίδιοι οι πολίτες. Νέοι νόμοι, παλιοί νόμοι, δημόσια έργα και αποφάσεις για την λειτουργία του δημόσιου τομέα, μπορούν να μπουν και μπαίνουν σε δημοψηφίσματα. Καταγράφεται το θέμα, αναλύονται οι παράμετροι, τίθενται οι ερωτήσεις και οι επιλογές με τις απαντήσεις, γίνεται ενδελεχής και πληρέστατη ενημέρωση των πολιτών και τέλος διενεργείται το δημοψήφισμα. Οι αποφάσεις της πλειοψηφίας που προκύπτουν, εκτελούνται άμεσα σαν να είναι αποφάσεις της βουλής ή της ίδιας της κυβέρνησης. Είναι πλέον συνηθισμένο θέμα να γίνεται δημοψήφισμα για την κατασκευή ενός δρόμου ή ενός νέου νοσοκομείου. Οι πολίτες συμμετέχουν και αποφασίζουν άμεσα.
Άρα λοιπόν όχι μόνο γίνεται αλλά είναι και επιτυχημένο.

Ως Έλληνες, θα έπρεπε να είχαμε κρατήσει λίγο από το φως του πολιτισμού και λίγη από την δημοκρατία μας, όταν τα δίναμε απλόχερα σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο...

Όταν οι πολίτες οργανώνονται και λειτουργούν συμμετέχοντας, παράγεται πολύ σοβαρό και καίριο έργο. Το κείμενο “ΔΗΛΩΣΗ για την ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ” (DECLARATION ON PARLIAMENTARY OPENNESS) είναι αποτέλεσμα της εργασίας 90 και πλέον Κοινοβουλευτικών Οργανώσεων Παρακολούθησης, ΚΟΠ (Parliamentary Monitoring Organizations, PMOs) της κοινωνίας των πολιτών, παγκοσμίως. Στο κείμενο αυτό είναι καταγραμμένες σχεδόν όλες οι παράμετροι για την διαφάνεια στην κοινοβουλευτική λειτουργία, καταστάλαγμα δουλείας που έχουν κάνει οι ίδιοι οι πολίτες. Το αγγλικό κείμενο και την ελληνική μετάφραση, θα τα βρείτε στο wiki του Κόμματος Πειρατών Ελλάδας.